The Soft Moon - Criminal

Sacred Bones Records

Eén misdaad heeft The Soft Moon alvast begaan: een inbreuk op de milieuwetgeving. Ons cd-tje arriveerde namelijk samen met een witte cassette. Leuke verrassing dachten we eerst, maar het bleek een nutteloos wegwerpding.

Eén enkele track staat er op de cassette en het is zeker niet de beste die Luis Vasquez, de man achter The Soft Moon, ooit op de wereld losliet. Hij doet wat denken aan ’s mans vroege, instrumentale werk, maar wat de meerwaarde is, is even donker als het industriële geluid dat Vasquez erop produceert.

Maar misschien is het niet zijn misdaad, maar die van label Sacred Bones. We willen de man sowieso niet opzadelen met een knoert van een schuldgevoel. Daar loopt Vasquez sowieso al onder gebukt. Een gevolg van misbruik in zijn kindertijd, een vader die hem verliet en druggebruik. Al kan dat laatste ook eerder gevolg zijn dan oorzaak.  

Hoe dan ook, de poel van miserie, waar hij doorheen moest, bleef aan hem kleven en dreigde hem te transformeren in een persoon die hij zelf nooit wou zijn. Zelfhaat en onzekerheid zijn maar twee van de demonen die sindsdien boven zijn hoofd cirkelen als waren het Huginn en Muninn, de twee zwarte raven die Odin vergezellen in de Edda. Die zwarte schaduwen wil hij in een wanhopige poging wegjagen op deze plaat. Hij bekent zijn fouten en wijst tegelijk met een beschuldigende vinger naar de echte verantwoordelijken die hem in de hel duwden.

Die hel bezingt hij al meteen in de overweldigende opener Burn: "Fire, hell is where I'll go to live, so I burn”, klinkt het desperaat, terwijl een steeds voortjakkerende bas met mokerslagen zijn al gebroken lichaam nog meer geselt. Alsof dat nog niet genoeg is, huilen de synths als een kettingzaag en heien de drums de pijn diep in zijn vlees. Niet voor niets noteren we adjectieven als intens, doorleefd en sadomasochistisch. Maar wat een track!

Dezelfde woorden zijn van toepassing op het door zware machinerie voortgestuwde Choke en het ebm-achtige Like A Father waarin hij duidelijk afrekent met zijn vader: “This head is a problem / You're the ghost of my problem.” Duidelijker kan je niet zijn of het moet zijn in single It Kills waarin de wanhoop en de duisternis compleet zijn wegens gebrek aan een uitweg.

Die uitweg zou de liefde moeten zijn, iets waar Vasquez nog meer nood aan heeft dan u en ik, evenwichtige zondagskinderen als we zijn. “You give something / While I give nothing”, zingt hij met hoge, bibberende stem, half verontschuldigend, maar tegelijk kwetsbaar eerlijk in het hartverscheurende Give Something, waarin hij zijn geliefde ook nog uitlegt waarom hij haar/ hem zo dicht bij zich houdt alsof hij zich moet verontschuldigen voor zijn bezitterigheid. Even later vraagt hij zich trouwens af hoe het mogelijk is dat iemand hem graag kan zien in het bittere Pain.  

Het instrumentale ILL betekent geenszins een trendbreuk, ook hier druipt het bloed uit zelf veroorzaakte wonden. Meer nog: er wordt nog eens citroenzuur ingedruppeld door middel van amper te verdragen slottracks als  door middel van amper te verdragen slottracks als Young  en Born Into This. Vasquez klinkt dan ook volledig gebroken in het slotakkoord en tevens titeltrack Criminal. Joy Division is hier niet ver weg. Als dat maar goed afloopt.