The Smile - Wall Of Eyes

XL Recordings

Zijprojecten, het succes achter of de paria van elke grote rockband. Wanneer de frontman zijn ei elders kwijt wil, de gitarist toch maar eens besluit om het als zanger te proberen en de drummer overtuigd is van zijn skills als singer-songwriter. U hoort het: we zijn niet altijd even overtuigd van het fenomeen. Ook bij Radiohead en de vele vertakkingen is het wat ons betreft hit or miss. Waar The Smile - het bastaardkindje van Thom Yorke, Jonny Greenwood en Tom Skinner -  ons bij de debuutplaat nog kon enthousiasmeren, blijkt dat bij de opvolger al een pak minder.

Opener en titeltrack Wall Of Eyes drijft op een ritmisch akoestisch gitaartje, waar gaandeweg een blokje strijkers aan toegevoegd wordt en dat afsluit met een segmentje elektrische gitaar met complimenten van Greenwood. Een binnenkomer met een bekende beet, maar die zeker naar meer smaakt.

Op Teleharmonic mag Tom Skinner zich voor een eerste keer wat laten horen. Yorke is zijn etherische zelve, terwijl diens stem ondergedompeld wordt in een lawine van Thom. Een nummer dat floreert tijdens zonsondergang op een broeierige zomeravond. Wat ons meteen bij een heikel punt van deze plaat brengt: als de verantwoordelijke van de platenfirma zo vriendelijk wil zijn en even kan mailen waarom een album met zo’n organische en warme klanken in het putje van de winter in de rekken verschijnt. Alvast bedankt.

Read The Room en Under Our Pillows doen iets te hard denken aan afdankertjes van de grote broer. Songs die zeker bestaansrecht zouden hebben, moesten we het Yorke en Greenwood al niet beter hebben horen doen. Dan komt Friend Of A Friend er beter uit. Een nummer dat de perfecte symbiose vormt tussen het sterke drumwerk van Skinner en de prachtige melodische kant van Radiohead.

Met een titel als Bending Hectic ging er al instant een belletje af. Wanneer we Greenwood de snaren alle kanten horen opdraaien, blijkt dat onze vrees gegrond was. Net een tikkeltje te enerverend, de broeierige uitbarsting in het slot ten spijt. 

Afsluiter You Know Me klinkt bij momenten als Thom-Yorke-doet-een-soundtrack-van-Trent-Reznor-en-Atticus-Ross. Het is kenmerkend voor het gevoel dat na het beluisteren van deze plaat overheerst: niet slecht, maar we hebben de meeste dingen elders al beter gehoord.

Een goed zijproject voegt iets toe aan het universum dat rond de hoofdact bestaat. Helaas hebben we op ‘Wall Of Eyes’ al van bij de eerste tonen het gevoel dat we het merendeel op de betere B-kantjes van Radiohead kunnen vinden. We trekken het vakmanschap en de muzikale kunde van het trio allerminst in twijfel. Daarvoor kunnen ze elk apart te veel adelbrieven voorleggen. Helaas voor deze tweede van The Smile zijn we voor sommige grootheden nu eenmaal iets strenger. 

 

Wie Yorke, Greenwood en Skinner alsnog aan het werk wil zien, kan op 15 maart naar Vorst Nationaal of op 18 augustus naar Pukkelpop.