The Skys - Journey Through The Skies

Musik And Film Records

Na twintig jaar is dit nog maar het derde werkstuk van The Skys. Nochtans hebben de Litouwers met hun naar late Pink Floyd, Marillion en Mostly Autumn verwijzende sound een breed publiekelijk potentieel. ‘Journey Through The Skies’ blikt ook terug, met muziek uit voorbije decennia, die heropgenomen en herdacht werd. Een uitgelezen kans om deze complexloze, tot compacte songs gebalde symforock beter te leren kennen.

Vanaf de eerste oogopslag op het artwork heeft deze Litouwse groep onze sympathie gewonnen. Een tourbus in duploformaat volgt een weg die richting hemel slingert. Maar er is een barst in het hemelglas. Inderdaad, de val van het communisme heeft het leven van de Baltische medemens niet meteen aantrekkelijker gemaakt. Zo doen de teksten op ‘Journey Through The Skies’ je alvast geloven.

Die boodschap wordt gebracht door de gecombineerde stemmen van gitarist-componist Jonas Ciurlionis, keyboardspeler Bozena Buinicka en zingende engel Kyla Wight, terwijl de naam van Anne Marie Helder (Panic Room) opviel in de achtergrondkoortjes. Ook de gastbijdragen van gitaarvirtuoos Snowy White (Pink Floyd, Thin Lizzy) en saxofonist Rob Townsend (Steve Hackett) genereren hier een duidelijke meerwaarde.   

Het resultaat is een reis doorheen de ideeënwereld van een band die hun muziek ziet als een levenshouding. Het vorige album  ‘Colours Of The Desert’ (2011) ging ook al over de moeilijke tocht doorheen de woestijn die wij allemaal op een keerpunt in het leven moeten ondernemen.

Sleutelsongs op de nieuwe plaat zijn This Is What You’ve Got, Should Stop Now en Is This The Way omdat ze de ondeugden van de "vrije" samenleving het meest expliciet verwoorden. Is This The Way is zelfs een misantropische synthese van tweeduizend jaar menselijke geschiedenis. Bij zoveel gejeremieer denken we meteen aan de activistische Roger Waters, die deze jongens ongetwijfeld heeft beïnvloed, maar in tegenstelling tot de Brit gloort er bij de christelijke Litouwers nog hoop aan de horizon. Dat verklaart meteen ook het aandoenlijk naïeve artwork.    

Wie geen boodschap heeft aan zulke teksten, rest drie kwartier fijne muziek met Dreams en Love of Life als uitschieters. Liefhebbers van melodieuze gitaren en koortjes komen voldoende aan hun trekken. Toegegeven, de mannelijke zangpartijen torsen een behoorlijk Litouws accent en sommige verzen krijgen een rommelige frasering. Maar dat kan het luisterplezier dat dit met de kracht van de overtuiging gesmede werkstuk oproept, niet drukken.