The Shovels - The Key

Fons Records

Weet je wat nu zo gek is? Zowat heel de muziekmediawereld is eensgezind laaiend enthousiast over de hele twintig jaar The Shovels. Geen wonder ook, want Erik Debny is één van die grondleggers van de Limburgse alternatieve scene en heeft namen als Fence, Millionaire, Vandal X,... mee op de kaart gezet. Big stuff for real. Maar het grote publiek lijkt maar niet toe te happen in de typische harmonische sixtiessound van The Shovels. Maar met 'The Key', de derde volwaardige release, wordt heel erg gepoogd een inhaalmanoeuvre te doen.

Zestien liedjes op geen drie kwartier tijd, dat heet gas geven. Niet in ritmen dan, want The Shovels weten dat een goede poprocksong teert op een vlotte riff, eenvoudige teksten met veel herhalingsmomenten en een gezapig ritme. Meteen de gouden troeven die de heren op tafel gooien. Gooi daar een stevige dosis herkenbare sixtiesiconen bij en een bewust wat doffe doe-het-zelf-productie (met handgeschreven AAD-kwaliteitslabel op de hoes) en je krijgt een stukje stevige vintage muziek.

En bij vintage horen ook valse noten, wankele melodieën of zangpartijen die meer uit het hart dan uit de stembanden komen. En dan moet je al eens een half oog dichtknijpen in een akoestisch The Curse, wanneer Debny in feite net niet de noten haalt die hij zou moeten halen. Noteer de schrijffoutten in een titel als Responsebillities. Om maar te zeggen dat The Shovels het vooral van spontaniteit en charme moeten hebben. En van het handvol evergreen-alikes waarvan je jezelf afvraagt waarom die niet eerder in het Kinks-Airplane-Animals-Beatles-repertoire verschenen.

En zo zijn er veel singalongs of grab you by the ball-momenten. De haast kinderlijke eenvoud van Artificial Intelligence, het huppelende, aansporende Let’s Get Going, dat de B-kant opent (met jihaa-kreet erbij), de opgewekte binnenkomer Hello Mrs. Gorgeouspiece,... Stuk voor stuk ruwe diamanten die bewust niet bijgeslepen zijn, maar met overdubd overspel netjes tegen de kant van de eigen melodie aan stuiteren.

Misschien nog een leuke extra: Nele Janssen van Peuk komt eventjes Nico spelen en zegt een keer of twintig I Said Hello in de gelijknamige song, begeleid door licht psychedelisch Hammondspel en met leuk ontdubbelde stem. En met Julia en Lizzy verlengt Debny met zijn Shovels de vrouwenketting van Emily en Judy van de eerdere albums.

Kortom, wie geen liefde heeft voor de muziek van de Golden Sixties, kan bij The Shovels ook niet terecht. Wie wel: laat maar kloppen dat nostalgische hartje!