The Samurai Of Prog - Omnibus 3

Seacrest Oy

Grafisch kunstenaar Ed Unitsky heeft weer eens groots kunnen uitpakken, want The Samurai Of Prog presenteren de derde omnibus. Het betreft hier een verzameling van de vier albums, die ze gedurende 2021 en 2022 hebben gemaakt. Gek toch dat dit bijzonder productieve collectief (achttien albums in veertien jaar) nog niet eerder onze aandacht had, want inzake klassiek geschoolde progrock mag je hen bij de grote jongens rekenen.

Of het epitheton "Samurai Of Prog" nu wel of niet komisch bedoeld is, doet er niet toe. Feit is dat ze bestaan uit een hardcore trio waar bassist Marco Bernard aan ten grondslag ligt. Deze Italiaan is al sinds 1995 actief in de Finse scene en is de drijvende kracht achter de Colossus-serie van themaplaten die verschenen op het Musea-label. Dit project groeide uit tot een constante en solide samenwerking tussen Bernard, drummer Kimmo Pörsti en progfolkartiest Steve Unruh.

Met elk album groeit ook het adresboek, want iedereen met naam en faam in de progwereld wil zijn talent uitlenen aan het drietal. Blijkbaar zit er een diepere kwaliteit in hun werk en een omnibus is de ideale manier om dit uit te zoeken.

Een betere plek om hiermee te starten dan ‘The Lady And The Lion’ kunnen we ons moeilijk voorstellen. Dit gebeurt er, als je een boekenkast vol sprookjes van Grimm omduwt. We horen erg ambachtelijke en knap uitgebalanceerde symfonische rock. En het wonderlijke is dat de muziek vol klinkt maar nooit bombastisch. Soms neigt het zelfs naar kamermuziek. Fans van Kayak en Camel zullen verheugd vaststellen dat Iron John geschreven is door Ton Scherpenzeel. ‘The Lady And The Lion’ is alvast een topper.

‘The White Snake’ gaat op dit elan verder en blijkt de andere helft van een sprookjestweeluik. De formule is inmiddels vertrouwd: Bernard en Pörsti tuigen het skelet op, waarin een plejade aan gasten de visie van het trio gestalte geeft. Soms vraagt het drietal zelf de ruimte, zoals violist Steve Unruh in het instrumentale The Tricky Fiddler.

Overigens moet Unruh als zanger niet onderdoen voor de gaststemmen. Die dienen het narratief en versterken het theatrale karakter. Alessandro Corvaglia en Stefano Galifi mogen zelfs in het Italiaans repliceren, wat de "sense of place" van het verhaal van de Bremer stadsmuzikanten (The Travelling Musicians) een modern-globaliserende update geeft. Nog ambitieuzer is de titelsong die alle kanten uitvliegt: zeventien minuten, met musical-elementen, maar je verveelt je geen seconde. 

Dat zal je ook op ‘The Spaghetti Epic 4’ niet overkomen. Meteen zit je in een Sergio Leone-film. Sommige passages klinken ronduit als een pastiche op Morricone. De symfostukken zijn opnieuw erg vaardig gedaan. De schepen ter lange omvaart Mira Al Cuore en La Resa Dei Conti ondergraven het dwaze idee dat spanningsopbouw iets te maken zou hebben met een enorm aantal decibels. Opnieuw neigt men naar kamermuziek met heerlijke keyboardloopjes. Fans van de Rock Progressivo Italiano zullen hiervan smullen.

In dit voor de rest uitstekende vierluik levert ‘Anthem To The Phoenix Star’ de mindere momenten. Slecht is ‘Anthem’ zeker niet, maar voor een topensemble is het gewoon niet goed genoeg. Prima materiaal wisselt af met ongeïnspireerde topen. Alsof het trio Pörsti, Grieco en Bernard maar moeizaam vat krijgt op het veel te ambitieuze sciencefiction-thema. Van gastzangers als Yogi Lang (RPWL) en Clive Nolan verwacht je dat ze een dragende factor zijn, maar overtuigen doen ze niet.

Hoe dan ook, wie op zoek is naar dramatische symfonische prog met een vintagegeluid - liefhebbers van Keith Emerson, behold! - vindt in deze compilatie veel waar voor zijn geld. Ook voor de fan die de vier elpees al in huis heeft, is ‘Omnibus 3’ een te overwegen investering, want hij vindt hier voor veertig minuten bonusmuziek van een evenwaardige kwaliteit.