The Real McKenzies - Two Devils Will Talk

Fat Wreck Records

Onze favoriete Canadese / Schotse pubpunkers weten van geen ophouden. Zowat om de twee jaar en vanaf halfweg de nineties overladen de zes heren de wereld met een nieuwe dosis Celtic punkrock; anno 2017 goed voor veertien nieuwe knallers op ‘Two Devils Will Talk’.

Feestje! Paul McKenzie en zijn wisselend gezelschap volgelingen, hebben een nieuwe plaat uit. En daar hoort een tournee vol uitbundige shows bij. Want dat de folkpunkers keer op keer voor het nodige gelach zorgen, leidt geen twijfel. Te situeren in het rijtje Dropkick Murphy’s, Flogging Molly's en andere Pogues-volgelingen. U weet wat dat betekent: drinkliederen en ambianceballades die best te consumeren zijn bij een stevige dosis gerstennat, al dan niet gedistilleerd. The Real McKenzies gaan dan voor songs op het tempo van punkrock met melodieuze ondersteuning (of eerder als melodieus pepmiddel) van de doedelzak.

Tegelijkertijd distantieert de band zich gelukkig ook van platvloerse lal- of brulmomenten als vertegenwoordiger van “trotse samenzang”. In plaats van al te volks dronkenmanschap speelt dit gezelschap in op de energie en punch van punkrock. Zelfs tragere songs als Seafarers verdienen daarom een trotse meerstemmigheid en stevig ratelende drums in plaats van heupwiegende, wulpse huppelrefreinen.

Toegegeven, je moet wel doedelzakbestendig zijn, ook al zal het door merg en been snijdende ding meer zwijgen dan kwelen. En wie muzikale vernieuwing zoekt, heeft allicht ook niet veel boodschap aan een tiende studiorelease als ‘Two Devils Will Talk’. Maar The Real McKenzies zorgen hier wel voor een afwisselende, onderhoudende plaat. En dan mag je uitpakken met een heus, traag punkanthem als Drunkards Lament (opvallend zonder Keltische invloeden) of afronden met een feestelijk Scots Wha Ha’e. Of – misschien nog het meest opvallend – een luidruchtig Fuck The Real McKenzies waarin zelfs Flogging Molly tekstueel een plaatsje krijgt en uit volle borst meebrullen vanzelfsprekend is.