The Radio Dept. - Clinging To A Scheme

Labrador Records

Het Zweedse Labrador Records grossiert in voor het merendeel Zweedse indiepopbands met een vaak dromerig geluid. The Mary Onettes zijn daar een goed voorbeeld van. Het eveneens uit Zweden afkomstige driekoppige gezeldschap The Radio Dept. is wat dat betreft geen uitzondering. Ook hun muziek is dromerig, getuige hun nieuwste studioalbum ‘Clinging To A Scheme’. De hoesfoto ziet er in ieder geval al erg mystiek uit.

De eerste klanken van het tweede nummer - opener Domestic Scene is eerder een korte inleiding -  Heaven’s On Fire zijn in elk geval veelbelovend. Het nummer opent met een kort stemfragmentje, waarin de monopolisatie van de jeugdcultuur door “big business” wordt gehekeld, om vervolgens vreemd genoeg tot een vrolijk liedje met een heel hoog zon-, zee -en strandgehalte omgetoverd te worden.

This Time Around (The Notwist onder invloed van Death Cab For Cutie) en het naar reggae neigende Never Follow Suit zijn zeker de moeite waard. Laatstgenoemde blijft met zijn melodicapartij zelfs enige tijd in je hoofd hangen.

Maar dan lijkt het hoogtepunt al voorbij te zijn en zakt de plaat flink in. A Token Of Gratitude is een saai nummer met een te lange outro. Je bent al snel geneigd om deze te skippen. Dat geldt ook, zij het in mindere mate, voor het nummer The Video Dept. De drumtrack is gewoonweg te slap en de vocalen nauwelijks verstaanbaar. Op de gitaarpartij zit te veel ruis waardoor er een soort geluidsbrij ontstaat waaruit je alleen de slappe drumtrack nog kan onderscheiden.

Pas als we bij de Memory Loss aankomen, probeert het album even recht te trabbelen. Maar helaas, ‘Clinging To A Chime’ weet verder nergens meer écht te overtuigen en dat is jammer. Hier en daar hoor je namelijk wel dat de songs in de basis best aardig zijn.

Wat het album vooral de das omdoet is de flauwe productie. Het had best wat meer pit mogen hebben. Die slappe drumprogrammering en de zang doen afbreuk aan het album. Dynamische drums waren hier beter op hun plaats en doordat de stem vaak te ver naar de achtergrond werd gemixt en doorspekt werd met reverbachtige effecten klinkt het resultaat gewoon te saai.

Maar je hoort dat deze jongens wel degelijk enig talent in huis hebben. Alleen jammer dat ze dat talent niet optimaal benutten. Meer nummers van het kaliber van Heaven’s On Fire, This Time Around, Never Follow Suit of Memory Loss hadden misschien wel uitgemond in een aangenaam album. Nu is deze cd gewoonweg té dromerig.