The Raconteurs - Consolers Of The Lonely

XL Recordings

Godenkind Jack White krijgt het weer voor elkaar: met ‘Consolers For The Lonely’ levert zijn hobbygroep (nu ja) The Raconteurs een plaat af die gevarieerder en energieker is dan hun geprezen debuut. Het gaat om een collectie eerlijke rock en pop geïnspireerd op de jaren zestig, waar het spelplezier van af druipt. Ook voor de luisteraar vormt deze plaat het ideale antigif voor de dagelijkse sleur.

Verrassing, verrassing: plots zijn daar The Raconteurs met een nieuwe cd. Niemand die het zag aankomen. Geen single of de gebruikelijke promotie vooraf, alleen een aankondiging op hun MySpacepagina een paar weken voor de release van ‘Consolers of The Lonely’. Jack White en de zijnen legden er pas begin maart de laatste hand aan. Om pers- en internetlekken voor te zijn gooiden ze hun nieuwe cd zo snel mogelijk in de openbaarheid, met als officiële uitleg dat de groep te enthousiast was om alles nog lang voor zichzelf te houden. Of hoe geen marketing marketing wordt.

The Raconteurs zorgden met hun debuut ‘Broken Boy Soldiers’ voor één van de meest opgemerkte platen van 2006. Geheel volgens de hobbystatus van hun nieuwe onderneming, was die opgenomen bij Benson thuis in Detroit. Ondertussen is echter al wat water naar de zee gevloeid. Single Steady As She Goes werd een hit en in 2007 volgde een wereldtour. Voor ‘Consolers of the Lonely’ boekten The Raconteurs tijd in één van de grote studio's van Nashville. De songs kwamen eerst opborrelen tijdens soundchecks op hun tour, en later in stukken en brokken wanneer de groepsleden zich konden vrijmaken van hun dagtaak.

Veel nummers bestaan dan ook uit invallen die pas in een latere fase zijn samengevoegd. ‘Consolers Of The Lonely’ is mede daardoor een heel onstuimige plaat geworden, met talrijke ideeën in één song en veel energie. Alleen al de eerste twee tracks, Consoler Of The Lonely en Salute Your Solution: als bronco’s met aangesnoerde teelballen spatten ze alle kanten tegelijk op. Vette, in blues gedrenkte gitaarriffs vechten met elkaar om de aandacht en de tempowisselingen zorgen net niet voor chaos.

Maar al snel wordt duidelijk dat ‘Consolers Of The Lonely’ meer is dan een pure rockplaat. Zo is You Don’t Understand Me een geweldige popsong - van Benson, vermoeden we -, buitengewoon gezongen en met een pianopartij uit de duizenden. Old Enough is een exuberante en verassend geloofwaardige ode aan de flower-power pop uit de jaren zestig. De variatie is indrukwekkend. Op The Switch and the Spur wordt gedold met mariachi-trompetten en semi-stoere country & westernriffs (Bonanza!). Het zachte drama van Many Shades Of Black – met blazerssectie en al – is in essentie rhythm-and-blues uit eind jaren vijftig. Jack Whites liefde voor Americana uit zich op de countryblues van Top Yourself en de murder ballad Carolina Drama. Rode draad doorheen het hele album blijft echter de rock van onder andere Hold Up en Five on the Five.

The Raconteurs hebben zich voor ‘Consolers For The Lonely’ sterk laten leiden door de intuïtie van het moment. Er is, naar goede traditie van Led Zeppelin en The Who, veel contrast tussen hard en zacht, nogal wat pathos en een overvloed aan muzikale wendingen. Het resultaat is rijk en grillig in de positieve zin van het woord. Naar zulke albums luisteren is als spelen op grootmoeders zolder: rondscharrelen in de gezellige rommel en de ene kleine ontdekking na de andere doen. ‘Consolers For The Lonely’ is in de eerste plaats een enthousiast gebrachte en aanstekelijke bron van muzikaal plezier – onbevangen, roekeloos en puberaal, zoals alleen de beste rock-‘n-roll. Verslavend.