The Raconteurs - Broken Boy Soldiers
V2
De laatste maanden kan je geen muziekmagazine meer openslaan zonder iets van The Raconteurs te lezen. Het nieuwe "hobby"-groepje rond Jack White en Brendan Benson heeft blijkbaar de juiste contacten en wordt enorm gehypet. Of hun samenwerking ook een interessante plaat heeft opgeleverd, blijft een onbeantwoorde vraag. Wij zijn er in ieder geval niet helemaal positief over.
Het kondigde zich nochtans aan als een sprookje: Jack White schoof melkkoe The White Stripes aan de kant en stortte zich op een dol halfuurtje retrofun met drie vrienden. Het is de natte droom van iedere huidige muziekfreak om White eens in normale bezetting te horen en ook zijn sidekick Brendan Benson wordt door de strengste criticus erg gewaardeerd. Kortom, alle ingrediënten lijken aanwezig voor een inslaande bom. De werkelijkheid is anders en de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat de plaat geen genadeloze indruk naliet.
Er zijn echter wel een aantal fijne songs te ontdekken. Het beste nummer blijkt niet de catchy single Steady, As She Goes, maar wel het titelnummer Broken Boy Soldier. De single mag dan wel aanstekelijk klinken, het verveelt snel en is niet representatief voor wat volgt. Het titelnummer daarentegen flirt met Led Zeppelin en we horen "the boy never gets older" nog nagalmen als het nummer al vijf minuten voorbij is. Grote klasse.
Jack White en medeboegbeeld Benson acteren doorheen de plaat als Lennon en McCartney, en het is dan ook niet verwonderlijk dat de ballad Together sterk refereert naar de Fab Four. Qua invloeden komen naast Led Zeppelin en The Beatles, ook The Kinks nog even door het sleutelgat loeren. Het laatste vermeldenswaardig nummer is het zomerse en frisse Yellow waar de Benson-invloed sterk naar voren komt. De White- en Benson-nummers zijn makkelijk te onderscheiden, maar vormen al bij al toch een stevig geheel.
Zo is 'Broken Boy Soldiers' een goede plaat geworden, maar zonder iets meer. Ze houden van retro en lijken zich enorm te amuseren, maar er ontbreekt iets. Van een Jack White in bloedvorm hadden we toch meer verwacht. Het verdient wel een pluim dat ze in tijden van post-punk-revivals zorgen voor een frisse wind in het huidige muzieklandschap. Live zouden de nummers beter tot hun recht komen, zodat wij de plaat nog een herkansing gunnen op de wei van Pukkelpop.