The Prospects - Plastic Skin

Fons Records

Drie jaar ruisde er iets in het bronsgroen eikenhout en kwam The Prospects tevoorschijn met een debuutplaat vol soulvolle bluesrock. De band scoorde een radiohit met What Is Tomorrow? En die vraag wordt nu beantwoord.

Plastic Skin

Maar dat antwoord is bijna meteen opnieuw een vraag. “Where Are You Now?” vraagt frontman Gord Achten zich drie songs diep in ‘Plastic Skin’ af. Om te beginnen, niet meer in een trio maar in een duo. Marco Simoni (broer van) verliet de band terwijl drummer Alessio Di Turi en Achten elkaar terug vonden en verdergingen met z’n tweetjes. Live worden ze wel gesteund door Don Demuynck (bas) en Sean Willekens (gitaar/ toetsen).

Dat krimpen vroeg een creatieve aanpak. Drums en bas werden live ingespeeld op een ouderwetse 8-track. De rest werd later door Achten toegevoegd via de computer. Het resultaat mag er zijn. Het klinkt alvast niet als een lofi slaapkamerprojectje. De ruige bluesrockgitaren verdwenen dan wel in een of andere mijnschacht; piano en synths werden toegevoegd en de plaat klinkt lekker vol. Hier werd duidelijk veel studiotijd en liefde in gestoken.

Eerste single A Woman Wants To Be Loved, toonde de fans de weg die de vernieuwde Prospects uitsloegen: heerlijk luchtige kopstemmetjes afgewisseld door meer soulvolle zang, een funky baslijn en ritmesectie en hier een daar wat leuke franjes om het geheel onweerstaanbaar te maken.

Dat kan ook gezegd worden van opener Borrowed Dreams dat een heerlijke retro feel heeft en op een eerlijke wijze uiting geeft aan de twijfels die opstaken bij de artiest Gord Achten. “Just when you thought you regained confidence/ when you tought it was worthwhile/ just when hope started to settle in/ you got knocked down” klinkt het terwijl een koortje hem bezweert: “you’ve got to move on.”

De twijfels blijven doorschemeren in Is This What We Want?, maar ze worden uiteindelijk aan de kant geschoven met de vaststelling: “We don’t care with what we’ve got/ We want what we can get” en met een fijne verzameling liedjes die zich zelden opdringen, maar eerder op subtiele wijze verleiden.

Af en toe springt er eens eentje uit. Dat is het geval met Untold, een wat trage, maar wel intrigerende track die ruim vijf minuten de tijd neemt om zich volledig te ontvouwen, maar boeit van de eerste krinkelende synthnoten die al snel worden overgenomen voor zwoele zang waarrond zich een geheimzinnig klinkende toetspartijen vlechten waardoor een tranceverwekkend effect optreedt.

Seen is dan weer eerder een vullertje, maar slotakkoord The Final Word is ook wel kort en bedrieglijk eenvoudig, toch weet The Prospects hier te raken zodat ‘Plastic Skin’ minder synthetisch klinkt dan de titel doet vermoeden. Mooie terugkeer, de toekomst voor The Prospects kleurt roze.

De plaat komt uit op 4/11 en wordt diezelfde avond voorgesteld in de Muziekodroom in Hasselt.

2 november 2017
Marc Alenus