The Prodigy - The Day Is My Enemy

Take Me To The Hospital

Als The Prodigy een nieuwe plaat aankondigt, ligt daar niet noodzakelijk nog een hoop volk van wakker. Alhoewel, met het nieuwe ‘The Day Is My Enemy’ willen ze hun relevantie nog één keer bewijzen. En dus hebben ze hun naar eigen zeggen meest agressieve plaat ooit gemaakt. Het is geen leugen.  

Ga er maar eens aanstaan: grondlegger van je eigen genre zijn en dan van overal naar je kop krijgen dat je als groep niet meer relevant bent. Als verkoopscijfers iets bewijzen over relevantie, dan is The Prodigy nog relevant. Met ‘The Day Is My Enemy’ scoorde ze hun zesde nummer één-album in het Verenigd Koninkrijk. Wat dus wil zeggen dat elk van hun platen daar het hoogste schavot mocht beklimmen.

Ook op festivalaffiches doen ze het nog steeds goed. The Prodigy mag ook deze keer weer het hoofdpodium van Rock Werchter afsluiten, iets dat ze vast goed zullen doen met een resem hits. En tot slot willen ook helden van een nieuwe generatie met hen samenwerken. Op nieuwe single Ibiza zijn ook Sleaford Mods te horen; en ze zijn meteen het verfrissende element op een plaat die iets te veel op dezelfde nagel blijft hameren.

Of The Prodigy nog relevant is, doet er eigenlijk helemaal niet toe. Feit is dat er nog niemand anders is die klinkt zoals zij dat doen. De nummers zijn geen hogere wiskunde – in Destroy komen ze qua lyrics niet verder dan het woord uit de titel - maar dat was Smack My Bitch Up ook niet en daar was iedereen wild van. The Prodigy levert op ‘The Day Is My Enemy’ precies waarvoor iemand anno 2015 nog een plaat van The Prodigy zou kopen: ze zwepen op en geven je zin om te dansen. En misschien is dat wel voldoende.

Met zijn duur van een uur is ‘The Day Is My Enemy’ alleszins te lang, maar dat wil niet zeggen dat er niets te beleven valt. Integendeel, de plaat is zo agressief en bonkt zo stevig dat je halverwege murw geslagen bent en een rustpauze wil.

Maar er is best wat fijn materiaal te vinden. Wild Frontier is het perfecte lied om op ten strijde te trekken en titeltrack The Day Is My Enemy horen we zo Rock Werchter openen. Nasty is de de Smack My Bitch Up van deze plaat, maar daartegenover staan ook missers als Rebel Radio en Rok-Weiler die gewoon net te middelmatig klinken en beter van de plaat geweerd waren.

Kortom, The Prodigy klinkt nergens vernieuwend, maar dat hoeft ook niet. Laten wij nu liever bands hebben waarbij we kunnen refereren naar hun eigen werk dan bands, die stelen van een ander. Als ze nog iets kritischer worden voor zichzelf, dan komt het weer helemaal goed.