The Poison Arrows - Crime And Soda
Solid Brass
Weet je waarom een term als mathrock afschrikt? Die “math” natuurlijk: wiskundig. Wat zoveel betekent als “afgemeten”, “berekend” en “met complexe formules of structuren”. Maar dat hoeft het natuurlijk niet te zijn. Want ook zo’n hoekige constructies kunnen natuurlijk een prachtige dynamiek, sterke songs en een mooi samenspel bieden. Welkom in de wereld van Pat Morris (ex-Don Caballero), Justin Sinkovich (ex-Atombombpocketknife) en producer Adam Reach aka The Poison Arrows.
En weet je wat een groot geheim is van math’ers? Ze tellen meestal tot drie of zes, maar niet tot de door ons zo vertrouwde vierkwartsmaat-herhaling. Het is dus gewoon een optelsommetje. Op de vijfde plaat, ‘Crime And Soda’, kronkelt dit trio op die manier negen songs lang door elkaar. Met wild slappende baspartijen van Morris, de afgeblokte, stevig aangemepte drums van Reach en vooral ook de neurotische stem versus bewust ietwat overstuurde elektrische gitaar van frontman Sinkovich.
Maar The Poison Arrows doen er nog iets extra's bij: het gevoel dat ze deze plaat in je kelder opnamen. Een soort van lo-fi doe-het-zelf-gevoel. Wat niet wil zeggen dat de distortion soms stevig open mag om even fel van leer te trekken. Zoals in een snijdend The Joy Amber Scam, dat in het straatje past van pakweg Shellac of zelfs Fugazi. En dat is mooi, hoe dit plaatje soms fel van leer trekt.
De emorockers - en vooral de frontman - proberen via deze enigszins uitgestelde release de frustraties over lockdown en corona te uiten (tell us something new!), maar doen dat toch opvallend ingetogen en … afgemeten. Weliswaar met duistere drumpartijen die soms als een donder durven rommelen of zwaarmoedig gestemde gitaarmomenten in een song als All These Kids, dat luidop vraagt of de jeugd in dat schijnheilige social-media-wereldje anno 2023 wel opgewassen is tegen de hardheid en complexiteit van de echte wereld.
En toch wil het trio vooral ook hoop en optimisme prediken. Wat we natuurlijk in alle toonaarden ondersteunen. Maar tegelijkertijd willen we je ook graag wapenen tegen het nasale, zeurderige timbre van herr Sinkovich die de woorden vaak als een grollende leeuw laat uitglijden. Maar een leeuw, die altijd op dezelfde manier gromt, klinkt natuurlijk niet gevaarlijk meer. Tenzij je kan rekenen op instrumentale klauwen en tanden van je medemuzikanten. En daarom durven we voor die zeldzame keer eens zeggen dat we meer onder de indruk zijn van het ingenieuze werk van bassist Patrick Morris dan van de grollen van de frontman met gitaar.
Want weet je? Iets dat ook zo typisch is aan mathrock, is dat de instrumentale composities compleet ondergeschikt zijn aan het vocale element. Of dat is toch wat wij ervan maken na het beluisteren van ‘Crime And Soda’. En ja, we geven u alweer graag een luistertip: doe maar Imminently Accompanied By Dragonflies met een heerlijk sfeervol, instrumentale tweede deel waarbij gitaar, drums en bas op een waanzinnig gemoedelijke manier rond elkaar cirkelen. Smikkelen maar.