The Pineapple Thief - Your Wilderness

Kscope

We hebben het uit de mond van een vriend: je hoort het aan de drummer of muziek progressief is. The Pineapple Thief-voorman Bruce Soord laat weten dat hij op ‘Your Wilderness’ is teruggekeerd naar de progressieve roots. Of die echt in de wildernis liggen, laten we in het midden. Maar met Gavin Harrison (Porcupine Tree, King Crimson) achter de drumkit klinkt The Pineapple Thief inderdaad meer prog dan ooit.

‘Your Wilderness’ sluit dan ook eerder aan bij het ambitieuze ‘All The Wars’ (2012) dan bij het vorige album ‘Magnolia’ (2014). Waar ‘All The Wars’ met een symfonisch orkest uitpakte, heeft  Geoffrey Richardson (Caravan) voor de nieuwe schijf een strijkkwartet naar zijn studio gehaald, is een viermanskoor toegevoegd en – van een verrassing gesproken – speelt Supertramp-legende John Helliwell klarinet op één track (Fend For Yourself).

Het is nochtans niet Soords gewoonte om gasten uit te nodigen. Doorgaans is het andersom. Soord wordt voor zijn expertise graag door collega’s geïnviteerd; denk aan TesseracT, Opeth, Katatonia en vorig jaar nog Godsticks. Darren Charles is de voorman van die Welshe groep en een vriend van Soord, en op ‘Your Wilderness’ intervenieert hij met enkele virtuoze gitaarpassages.

En dan is er dus nog Harrison, die alles met techniek en flair verankert. Geen gastmuzikant die zo zijn stempel op het album drukt als hij. Vandaag is hij misschien wel de meest gevierde rockdrummer; en terecht. Stiekem hopen we al dat hij van Soord een vast lidmaatschap aangeboden krijgt.

Terwijl ‘Your Wilderness’ de luisteraar lange tijd met de illusie opscheept dat het hier om een collectie losse songs gaat, is er toch een concept te ontwaren. De foto’s van Carl Glover doen wat goede foto’s moeten doen – de kijker laten nadenken. Maar wat ze betekenen, daarover houdt Soord de lippen op elkaar. Ze zullen uiteindelijk zelf reveleren waar ze voor staan, de interpretatie komt de kijker/luisteraar toe, aldus Soord. Fotografie als bindend, structureel element op een album, het is in elk geval een interessante cross-over.

Blijft nog de muziek. Soord blijft groeien als songwriter. Elke van de acht songs is puntgaaf en meticuleus opgebouwd. Opener In Exile is hier een perfect voorbeeld van. En meteen haalt Harrison spectaculair uit. Zijn spel is technisch briljant, en tegelijk erg muzikaal. Niet kiezen is ook een artistieke keuze, lijkt Soord te denken in No Man’s Land en Tear You Up die semi-akoestisch met semi-bombastisch afwisselen. Maar ook als de hele rit met de handrem op gereden wordt (That Shore), zult u met opengevallen mond willen luisteren.

Elke song staat op zichzelf, maar het is een reeks songs onder een esthetische boog tot en met The Final Thing On My Mind dat kiest voor de lange adem en spanning opbouwt met het principe "niet oplossen maar uitstellen". The Pineapple Thief is met dit album groter geworden dan de som van de delen, aldus Soord. Harrison en Charles komen niet langs voor een makkelijk handje-contantje, maar worden onder Soords regie één met de band. Grote klasse.