The Oscillation - Untold Futures

All Time Low

WE LOVE IT: groepen die een dikke middelvinger opsteken naar grenzen van muziekstijlen en gewoon de eigen weg gaan. “Doe er maar wat mee, beste journalist.” Maak kennis met The Oscillation aka de Britse producer Demian Castellanos. In een pré-millenium-leven nog lid van het psytrance combo Children Of Dub. Maar met dit muzikaal gelaat vertolker van een hybride van spacerock, ambient, shoegaze en psychedelica.

En om u extra te triggeren: sinds een dik jaartje gaat Demian als The Oscillation onverstoord voort, ondanks het plotse overlijden vorig jaar van bassist en rechterhand Tom Relleen. Aan wie dit album natuurlijk een ode is. Dus enkel als eerbetoon zou je hier eventjes bij mogen stilstaan.

Maar dat is ZEKER niet alles. Want met zijn eindeloos diepe gitaarlandschappen vol galm en walm, persistente grooves, glijdende synths en in verre echo teruggetrokken vocals heeft The Oscillation een waanzinnig verslavende sound die smeekt om een luid volume en een genadeloze ondergang. Zo krijg je in een heerlijk wiegend Forever Knowing in feite een weefpatroon van drie door elkaar rollende gitaarriffs die samen een gigantische drive vormen en waarrond hallucinerende nevelwolken hangen – tot de song in een tweede fase plots wat ontnuchtert in een spacerockinstrumental met grommende gitaar en bluesy licks.

En zo weet Castellanos op geniale manier de balans te vinden tussen hardnekkig volhoudende, psychedelische snaarpatronen en voortdurend beweeglijke details. Tussen melodie en noise. Tussen bijna mathematische hardnekkigheid en freewhelen. Tussen productietechnische perfectie en bewuste oversturing. Tussen zwaar en nooit echt neerdrukkend.

Toegegeven: soms dreigen wij ook de pedalen kwijt te geraken, wanneer een song als Heart Of Nowhere vijf minuten lang in de eigen noisemist blijft hangen, enkel vastgehouden door die repetitieve twee snaren die de cadans geven. Maar dat is nu eenmaal “part of the experience”. De eerste kant eindigt trouwens met een track genaamd Obcured, met een soort van extra diepe, tribal-achtige groove. Alsof je dan nog niet voldoende duistere momenten hebt beleefd.

De zogenaamde B-kant herhaalt drie tracks (The Inner Void, Dilated Mind en het tien minuten lange Heart Of Nowhere), maar dan in een zogenaamde ambientmix. Wat betekent: enkel de gitaarwalmen en galmen zonder veel houvast. Eindeloze drones met wel af en toe een extra wegdraaieffect, distortion of reverb bij. Voor een niet geoefend oor: teringherrie. Voor de goden van drone-ambient: een fraai stukje aftoetsen van geluid, diepgang en structuur.