The Orielles - Silver Dollar Moment

Heavenly Recordings

Drie New Yorkse yuppies die hun liefde voor indiemuziek uit de jaren negentig niet onder stoelen of banken steken en uitpakken met een fris, catchy en ook erg herkenbaar debuut. Zoiets verdient al snel de aandacht van de wereldpers. Meet The Orielles.

Silver Dollar Moment

Het leven door een bril van een prille twintiger; The Orielles betekent gekke teksten over de anatomie van huisdieren, over vreemde filmervaringen of over hoe zesendertig uur zonder slaap en twee shows na elkaar waarvan de laatste in de Silver Dollar Room, toch tot verrassend sterke en creatieve momenten kan leiden. Krampachtig vernieuwend? Nee, eerder jong en fris.

En dat krijg je ook op een schoteltje. Een dozijn luchtige liedjes; een leuke videoclip van het prille artiestenleven die al meer dan veertienduizend keer verslonden werd (I Bought It For The Bottle); een klassieke triobezetting waarin twee zusjes de ritmesectie voor zich nemen en jongen/meisje-samenzang een grote troef is; enthousiaste uitlatingen die namen als Veruca Salt of Leadbelly in de lucht werpen - terwijl het trio zelf het graag over The Housemartins heeft. Kortom, een erg Britse handtekening uit Halifax.

Maar laat je niet altijd vangen door de lentefrisheid van The Orielles. Sidonie B, Esmé D en Henry Carlyle durven de hoge aaizang en vrolijk op- en neerdeinende gitaarpartijen ook voorzien van een meer duistere wavemist, exotische percussiepauzes of glitterende discogrooves. Zaken waarmee liedjes gerust tot vijf minuten mogen uitgroeien en die blijk geven van een grondige aanpak van afwisseling en structuur.

Dat moet trouwens ook wel. Afwisselende partijen, versnellingen, solomomenten, extra effectjes (ter aanvulling, niet ter overheersing) zijn allemaal zaken die de wat eenzijdige, hoge zang van Esmé D moeten aanwakkeren. Want wanneer het tempo in Liminal Spaces wat daalt, dreigt de band toch te gaan zeuren ondanks extra Hammond- en bluesgitaarkronkels; dus dan mag daar een ambientstukje met fietsbellen, kraakgeluiden en zoomdrones bij; vanzelfsprekend. Of dan mag het daaropvolgende The Sound Of Liminal Spaces een kort instrumentaal stukje luie, exotische jazzlounge bevatten; ook vanzelfsprekend.

Oud ontmoet nieuw, jong voelt vertrouwd; allemaal ingrediënten voor een gouden plak. En toch is het mogelijk te blijven haken in die ijle sound van deze plaat en het gebrek aan echte “panache”. Al zou de band daar tijdens de liveshows een stevige mouw aan passen.

13 februari 2018
Johan Giglot