The New York Dolls - One day it will please us to remember even this
Roadrunner Records
Voor velen gelden The New York Dolls als de voorvaders van de punk. Misschien is het beter op z'n plaats die eretitel exclusief toe te kennen aan Iggy Pop & The Stooges. De band die toevallig ook dit jaar weer enorm in de belangstelling staat, was eveneens hot in de jaren zeventig. Maar waar zij in der tijd muzikaal erg vernieuwend zijn geweest, speelden de Dolls eigenlijk gewoon ouderwetse rock 'n roll. Het waren eerder hun androgyne outfits en de chaos tijdens hun concerten die voor het stoere imago hebben gezorgd.
'One day it will please us to remember even this', het eerste volwaardige studioalbum sinds 1974, is een goed voorbeeld van zo'n ongecompliceerde rockplaat. Er kunnen dan wel drie decennia zijn verstreken, de kracht en het enthousiasme van de New Yorkers zijn nog overduidelijk te horen. De cd kent een groot aantal uptempo nummers met aanstekelijke basloopjes, uitnodigende refreinen en goed lopende melodielijnen. Wat dat betreft kunnen bijvoorbeeld Dance Like a Monkey en de knallende opener We're All in Love jong en oud de dansvloer op krijgen.
Zeggen dat oude tijden op die manier herleven gaat wat ver. De energie lijkt nog dezelfde, en ook tegenwoordig is er nog plaats voor de piano in het instrumentarium. Maar de gitaren klinken bijvoorbeeld minder gruizig waardoor de punk opnieuw verder naar de achtergrond wordt verdreven. Een teken van volwassenheid?
Dat de plaat goed in het gehoor ligt, is voor een groot deel te danken aan de perfecte productie en dus automatisch ook aan de goede afwerking van de nummers. Maar de absolute hoofdrol in het geheel is voor zanger David Johansen. Hij en gitarist Sylvain Sylvain zijn nog de enige leden die voortkomen uit de originele line-up. Drie andere prominente Dolls zijn in de loop der jaren overleden. Van hen was bassist Arthur Kane in 2004 nog bij de geslaagde reünie, maar hij stierf kort daarna aan de gevolgen van leukemie.
Johansen, die ook het meeste schrijfwerk voor zijn rekening neemt, is nog maar zesenvijftig. Zijn stem doet je echter vermoeden dat de voorman op z'n minst het geboortejaar deelde met Johnny Cash. Zijn stem klinkt rauw, doorleefd en een beetje onvast in rustige nummers als Maimed Happiness waar de countrylegende de laatste jaren van zijn leven ook last van had. Maar in tegenstelling tot Cash weet Johansen zijn plezier in het zingen zelfs op zulke momenten nog uit te stralen. De plaat kent ook een aantal typische radioliedjes, al dan niet midtempo.
Punishing World en Fishnets and Cigarettes zijn daar goede voorbeelden van. Hier lijkt hij een John Hiatt met power, en laat die nou wel min of meer een leeftijdsgenoot zijn. Maar als we het toch over stemmen hebben: de gastoptredens op dit album zijn zeker niet verkeerd. Zo is REM's Michael Stipe in z'n eigen onmiskenbare stijl te horen tijdens Dancing on the Lip of a Volcano. En - we hadden het hierboven al even over de duivel - Iggy Pop zingt mee op het vlotte Gimme Luv and Turn on the Light.
In onze conclusie kunnen we kort zijn. Nadat de reünie van 2004 al werd gevolgd door een live-album, een dvd en een film, is 'One day it will please us to remember even this' een waardige toevoeging aan de discografie van de band. Het is een vrolijke rock 'n roll plaat geworden met meer afwisseling dan op het eerste gehoor opvalt. Voor The New York Dolls is het te hopen dat zij nu niet verzuipen in de rockwereld waar al miljoenen jonge en oude bands krioelen. Ondertussen is het een leuke uitdaging te proberen de titel van de plaat ongehavend over je lippen te krijgen in de platenzaak.