The Necks - Unfold

Ideologic Organ

p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 12.0px Arial}

Unfold

De lang uitgesponnen nummers van The Necks kennen meestal een vorm van ontwikkeling, maar leiden nergens naar toe. Er is geen hoogtepunt, geen essentieel moment van verlichting; eerder vertaalt het Australische trio het idee dat de reis belangrijker is dan de bestemming. Er is geen plaats waar de muziek heen gaat; het is gewoon belangrijk om onderweg te zijn. Dat is op 'Unfold' niet anders.

Maar na een lange carrière van albums met maar één nummer op, bevat ‘Unfold’ plots vier korte (voor The Necks dan toch) tracks. Geen moment wordt het ritme en de melodie een pauze gegund. Van de houvast, die bas en drums vormden op cultklassieker ‘Sex’, is hier geen spoor te bemerken. De ratelende percussie van Tony Buck staat niet toe om mee te gaan in een frase, die steeds weer herhaald en gevarieerd wordt.

De rusteloosheid van ‘Unfold’ maakt het niet eenvoudig om te horen waar het verhaal heen gaat, als het al ergens heen gaat. De vier nummers doen vooral wat de titel belooft: zich ontvouwen. ‘Unfold’ bevat geen grote, dramatische gebeurtenissen, geen plotse wissels van toonladders. Aan het begin van elk nummer zijn de grenzen ervan al duidelijk. The Necks moeten enkel nog uitgebreid het veld verkennen dat ontstaat tussen die grenzen. 

Dat maakt dat dit een meditatief album blijft. Rise, Overhear, Blue Mountain en Timepiece zijn meer sferen om bij weg te zinken. Op een vergelijkbare manier als bij de minimalistische composities van Philip Glass (maar dan met een geheel andere methode en een ander geluid) gaat het niet over de individuele noten, maar over wat er boven die noten ontstaat.

Wat zorgt er dan voor dat The Necks erin slagen om in die chaos toch als één geheel te klinken? De jaren ervaring zitten daar ongetwijfeld voor iets tussen. ‘Unfold’ bewijst tegelijk dat er na een kwarteeuw nog geen sleet zit op de formule, net omdat de formule (zoals de muziek) telkens weer lichtjes anders lijkt en na al die tijd een oeuvre biedt, waarvan elk stukje een logische stap lijkt, maar begin en eind toch iets geheel anders zijn.

25 februari 2017
Robbe Van Petegem