The Monochrome Set - Allhallowtide

Tapete Records

Allhallowtide

Enfant terrible. En compleet onderschat. Ziehier een mooie samenvatting van de Londense postpunkers The Monochrome Set die na bijna een halve eeuw andere muzikale gekken als Iggy Pop, Johnny Marr, Jarvis Cocker en Neil “the Divine Comedy” Hannon tot de fans mag rekenen. Het is dan ook al lang vergeven en vergeten dat Bid en Andy Warren in de jaren negentig en tweeduizend de stekker uit “The Set” trokken om pas in 2010 terug uit de as te verrijzen. Jaren die voor de fans gelukkig werden opgevuld met handenvol post-releases.

En hier is hij dan: The Monochrome Set studioalbum nummer zestien, moest je de tel willen bijhouden. De vijfde plaat op het label Tapete, dat als zoveelste op rij deze avantgarde postpunkpopband tracht te temmen. Lukt trouwens niet.

De vijf heren van The Set openen dit album alvast in een ongebreidelde “’romance”: een sierlijke, slepende serenade op piano, over de vloer schuivende drums en de hoge, ietwat dramatiserende stem van Bid aka Ganesh Seshadri. Allhallowtide, een ballade vol liefde en joie de vivre: “Sing yourself from fear to joy / As the toys of the demon seem pretty / Sparkling stars on the sands of Mars / Twinkle in your stare.”

Maar vervolgens laat de band zich los in de eigen grillen. Met songs die ofwel geen refrein lijken te hebben ofwel zo’n drie na elkaar. Met notensequenties en structuren die niet lijken te kloppen en waarvan het haar op je armen omhoog kruipt. Maar die tegelijkertijd ook wel een beetje vertrouwd en hitgevoelig overkomen. Quoi? Nu weten we waar The Divine Comedy de abstracte mosterd haalde: bij de slapstickpop, barokpunk en sailorserenades van The Monochrome Set. U wist vast al dat Bid in de begindagen in een groepje zat met ene Adam Ant?

In elk geval moet je de elf liedjes op ‘Allhallowtide’ enigszins beschouwen als een historisch unicum en curiosum. Niet noodzakelijk aantrekkelijk en zeker niet memorabel, maar dat is al lang het opzet niet meer. Deze plaat geeft je muzikaal plezier, gezapigheid en een theatrale teneur. Een fijn nieuw hoofdstuk voor de fans. Een toffe kennismaking voor wie nog niet mee was. Iemand die sprak over de term “intelligent pop”? Wij hebben het graag over luchtig vertier. Hoewel je anders kan verwachten bij een songtitel als In A Chapel Of A Personal Design. Het mag. Mooie hoes in elk geval.

31 mei 2022
Johan Giglot