The Me In You - The Me In You

Petrol

Groot zijn in iets kleins. Dat is ons als Vlamingen op het lijf geschreven. Dan hebben we het uiteraard niet over nichesporten als veldrijden of korfbal, maar wel over indierock. In het segment fraaie nummers met heerlijk nostalgische melodieën blinken we nu toch al enkele jaren uit met bands als Marble Sounds en Isbells. The Me In You bewijst met het tweede album ook een waardige troonpretendent te zijn in dat kleine Belgische koninkrijkje der subtiele, meerstemmige songsmeden.

The Me In You



Ze hebben hun sporen natuurlijk al wel verdiend, het Hagelandse vijftal van The Me In You. Debuutplaat 'Forgotten Clothes' werd nagenoeg unaniem lovend onthaald. De verwachtingen voor de opvolger waren dan ook hooggespannen, maar na goed vijfenzeventig seconden heb je eigenlijk al genoeg gehoord om eventuele sceptici het zwijgen op te leggen. Hemelse stemmen verwelkomen je op Blankets. En als zanger Stijn Claes vervolgens “I will hold my breath because of you” zingt, ben je zelf geneigd de adem in te houden om toch maar niets van die uitgepuurde schoonheid te moeten missen. Een song die toch sterk de stempel van producer Gaëtan Vandewoude heeft meegekregen. Mister Isbells moet wel gedacht hebben dat die opener niet misstaan had op het meesterwerkje dat zijn debuutplaat was. Verder breidde hij het instrumentarium uit, wat een rijkere sound met zich meebrengt.

Maar drieënvijftig minuten de adem inhouden is toch wat lang en dus laat Vandewoude The Me In You op de titelloze tweede het geweer nu en dan ook van schouder veranderen. Naast bloedmooie kogels zoals het hierboven beschreven Blankets, is er ook ruimte voor iets straffer geschut. Verwacht geen gierende gitaren, maar het mag toch net dat tikketje luider nu en dan; zoals in eerste single Wonder. Van hetzelfde verfrissende laken een pak in Isolated en Misfit. Prima popsongs, die naar de normen van The Me In You zowaar behoorlijk vuil klinken. Op een zeldzame uitzondering na (het eerder banale Washington) doen ze dat wel op een goeie manier en natuurlijk nog steeds in weemoedigheid gedrenkt. Want laat dat toch nog steeds de rode draad doorheen 'The Me In You' zijn.

Die melancholie, die in Girl In Armour in 2012 voor de doorbraak zorgde, smaakt voor ons toch nog steeds het best af in de meer ingetogen nummers, Winter op kop. Daarin voelen we ons in de voetsporen van poolreizigers gekatapulteerd, op missie naar wat de muzikale hemel moet zijn.

Het drieënvijftig minuten lange pad dat The Me In You op deze titelloze tweede album bewandelt, ligt bezaaid met goede tot zeer goede songs. Het duurt enkel misschien een beetje te lang eer de finish bereikt wordt zodat de aandacht wat verslapt naar het einde van de plaat toe. Maar 'The Me In You' is alweer een opsteker voor de Vlaamse indierock, die - gelukkig! - meer en meer het vendelzwaaien aan het voorbijsteken is als cultureel patrimonium in Vlaanderen.

21 mei 2015
Bjorn Borgt