The Mary Hart Attack - Falling Sun

Greedy Eyes Records

In 1991 kreeg een vrouw een epileptische aanval enkel maar door het horen van de stem van tv-presentatrice Mary Hart. Ook Cosmo Kramer, een karakter in de serie Seinfeld, kreeg er mee te maken. Kristof Souvagie, Wil Mathijs en Kris Vlaeminck vernoemden hun band naar dit fenomeen.

Toepasselijke naam overigens, want de shoegaze van de debuut-ep zal ook wel de nodige slachtoffers gemaakt hebben. Het trio was trouwens vorig jaar zelf ook slachtoffer. Niet van een epileptische aanval, maar wel van een inbraak waarbij al hun materiaal werd gestolen.

De band herrees echter als een feniks en is terug op het oorlogspad, dit keer met een volwaardig album als wapen. Daarop horen we een veel beter en rijker geluid dan op ‘A Dark Green Light’. Invloeden van shoegaze en postpunk zijn zeker niet weg, maar worden afgewisseld met hagelstormen van noise en meer intieme momenten.

De plaat begint met aanrollende golven van gitaar en algauw bevinden we ons in een alles naar zich toe zuigende maalstroom van bas en gitaar die ons verzwelgt terwijl we beelden zien van drummer Kris Vlaeminck die als een reusachtige zeegod in het oog van de draaikolk zit en met machtige slagen het schuim der golven hoog doet opspatten.

Ook Death Comes With Your Eyes is van eenzelfde natuurkracht, maar toch zit er telkens onder al het geweld een melodische ondertoon. Dit zijn niet louter uitingen van brute kracht, maar echte, meeslepende songs. Dat valt op in meer slepende nummers als Spiders en Feathers, maar zelfs in de meedogenloze opener In Dreams valt een melodie te ontwaren, al kunnen de zanglijnen amper de kop boven water houden.

De plaat bevat verrassend genoeg ook samples. In This Room hoor je iemand thuiskomen en het thema van de Pink Panther voor een kettingzaag van gitaarnoise de boel op gang trekt. En in afsluiter Face Throwing A Kiss herhaalt een robotstem op speed te songtitel als voorbereiding op een hagelstorm van scheermesjes die een zacht kabbelende song op toetsen en bas overstemt als een zwerm killer bees.

Greedy Eyes verraste ons eerder dit jaar al met het prima debuut van The Whereabouts Of J. Albert en slaagt er ook nu weer in te imponeren met deze Gentenaars. We gaan dit label in de gaten houden want ze huisvesten interessante bands. “It doesn’t always work out fine”, zingt Souvagie in Feathers, maar deze negen tracks zijn alvast allemaal koolstof dat tot ruwe diamanten geperst werd.