The Magpie Salute - High Water I

Provogue Records

Gezien het succes van een festival als Once In A Blue Moon, dat bij de eerste editie meteen uitverkocht, moet er toch nog een markt zijn voor rootsmuziek. The Magpie Salute is daar een exponent van, ongeacht de voorgeschiedenis.

 

Op festivals als Pukkelpop lijkt er geen plaats meer voor. Dan maar een eigen festival oprichten, moeten de organisatoren van hoger vernoemd festival gedacht hebben. En zolang er bands als The Magpie Salute zijn, is het succes verzekerd.

 

Deze band kan in elk geval terugvallen op een indrukwekkend verleden. Want dit is nog steeds de band van voormalig Black Crowes-gitarist Rich Robinson. Meer nog, ook gitarist Marc Ford en bassist Sven Pipien, eveneens voormalige Black Crowes-leden, maken deel uit van de band, die wordt aangevuld met toetsenist Matt Slocum en drummer Joe Magistro uit Robinsons soloband. Zanger Joe Hogg, niet zelden herinnerend aan Chris Robinson, vervolledigt het zestal.

 

Waar het vuur op de laatste paar platen van The Black Crowes toch een beetje was uitgedoofd, lijkt Robinson met The Magpie Salute een nieuwe lucifer te hebben gevonden. Hij kan zijn gitaar nog steeds laten zingen als de beste en het samenspel met zijn kompaan Marc Ford in songs als het schitterende For The Wind doet ons er alvast naar verlangen om hen ook op een podium aan het werk te zien.

 

Oubollig? Ongetwijfeld, maar is dat dan zo erg? Van ons mag het alvast. Zeker als het klinkt zoals opener Mary The Gypsy, dat zowaar een inleiding door middeleeuwse herauten krijgt. En een song als het seventies-getinte titelnummer, aangevuld met de gitaarlicks van Robinson, nagelt je alvast aan je stoel (of juist niet). En de lome beat van Send Me An Omen, in combinatie met de stem van Joe Hogg, is beter dan de laatste drie platen van The Black Crowes samen.

 

Sister Moon en Color Blind laten we maar even voor wat ze zijn, om dan door de bluesy piano in Take It All weer meegesleept te worden, terwijl ook de gitaren weer los mogen gaan en de vocals door die tweede stem bijna opgejaagd klinken. Honky tonk kan ook, zoals Hand In Hand bewijst, waarin de slide een hoofdrol krijgt. You Found Me is nog een mooie ballade, maar met Can You See en Open Up zijn ze ons kwijt. Misschien duurt de plaat net iets te lang.

 

Maar dat neemt niet weg dat The Magpie Salute hier bewijst dat roots nog spannend kan klinken in 2018. Once In A Blue Moon heeft alvast één naam voor de editie van 2019, die ze mogen uitnodigen. Trouwens, 'High Water II' zou al in september volgen.