The Magnetic North - Prospect Of Skelmersdale

Full Time Hobby

Vier jaar geleden bracht de Londense band The Magnetic North debuutplaat ‘Orkney: Symphony Of The Magnetic North’ uit. Multi-instrumentalist Simon Tong (The Verve, Blur) en zangeres Hannah Peel beschouwden de band als een eenmalig project, dat na ‘Orkney’ alweer de aftocht zou blazen. Maar na het succes van hun debuut is er nu ‘Prospect Of Skelmersdale’, een album dat baadt in door zonlicht bestuifde nostalgie.

Deze tweede plaat van The Magnetic North heet een ode aan Skelmersdale te zijn, het plaatsje waar Tong is opgegroeid; ooit het epicentrum van de Transcendental Meditation-beweging. Die mystieke invloeden zijn op het album ook terug te vinden. ‘Prospect Of Skelmersdale’ houdt het midden tussen ‘Humroot’ van Shellyann Orphan en de debuut-ep van Amatorski: dromerige landschappen en ragfijne vocals, aangevuld met folk, elektronica en klassieke muziek. Die combinatie van stijlen levert een uiterst gelaagde plaat af.

Openingsnummer Jai Guru Dev ruilt mierzoete vocals kortstondig in voor audio-materiaal uit het Transcendental Meditation-archief en het bijzonder mooie Pennylands opent met een melancholisch gitaardeuntje om daarna door subtiele violen en een enthousiaste drummachine voortgestuwd te worden. Tong en Peel vlechten de stemgeluiden tot een hypnotiserend geheel, wurmen zich tussen de ribben en bouwen er een nest. Penny Lane heeft, ondersteund door een klarinet en enkele goed in het oor liggende strijkers, de allure van een voorbij kabbelend riviertje.

Hoogtepunt van de plaat is ongetwijfeld Remains Of Elmer, waar een gejaagde bas met al even kinetische violen wordt afgewisseld. Er heerst een gevoel van dreiging, van complete isolatie. Alsof het idyllische landschap dat The Magnetic North op de eerste helft van het album zo treffend gecreëerd heeft, plotsklaps overschaduwd wordt door aan de horizon opeengepakte wolken. In Cergy-Pontoise komen die wolken al deze richting uit. “Get down / I won’t get down”, zingt het tweetal boven een brommende bas.

Wat daarna volgt, kan eigenlijk niet langer overtuigen: Exit is te vrijblijvend en The Silver Birch vergt te veel geduld.  De tweede helft van ‘Prospect Of Skelmersdale’ gaat gebukt onder eentonigheid en gemakzucht. Weg is de sfeervolle, gelaagde melancholie dat de eerste helft van de plaat zo uitnodigend maakt. Ook Northway/Southway en afsluiter Run Of The Mill brengen ons niet op andere gedachten. Deze opvolger van ‘Orkney’ sleept veel te lang aan.

Wie verslingerd is aan de sfeervolle fluisterpop van bands als Should, kan met een gerust hart de eerste helft van het nieuwe album van The Magnetic North exploreren, maar mag niet schrikken op de tweede helft van de plaat op braakliggend terrein te stuiten.