The Long Ryders - September November
Cherry Red Records
The Long Ryders, beste kijkbuiskindertjes, is licht legendarisch, want in de eerste helft van de jaren tachtig waren ze een deel van de zogeheten paisley underground, een waaier aan gitaarrockgroepen met de energie van de postpunkers, maar met een half oog op de sixties-garagerockers uit de 'Nuggets'-stallen. Denk aan The Dream Syndicate, Green On Red, Rain Parade, The Bangles en nog wel wat. Kernleden van The Long Ryders, Sid Griffin en Stephen McCarthy zijn af en aan in verschillende gedaantes actief gebleven en haalden ook The Ryders regelmatig van stal. Zoals nu met 'September November'.
Een mooie, gelaagde gitaarcountrygaragerockplaat, waarvan de garage geen groezelige rommelhoek bevat, maar waar alles mancavegewijs netjes gerangschikt is. Wellicht heeft dat te maken met de georganiseerde geest van Sid Griffin, die benevens muzikale kwaliteiten ook als auteur mooi gedocumenteerde boeken over bluegrass, Gram Parsons en Bob Dylan schreef.
In de meeste muzikale encyclopedieën staan The Long Ryders ook steevast geboekstaafd als grondleggers van de alt-country en/of Americana. Het is ook onder dit gesternte dat je 'September November' best beluistert. Het klinkt bijwijlen potiger dan je van countryrock zou vermoeden. Daar is de keuze van producer Ed Stasium niet vreemd aan, aangezien hij verantwoordelijk is voor powerpopparels van The Ramones, Dickies, Soul Asylum, Living Colour, Smithereens of Cavedogs.
Zelf beschrijven The Ryders anno ’23 de muziek als een mélange van “the punk rock spirit of the Ramones, the soul of Merle Haggard, the cosmic country of Gram Parsons and beautiful jangle of The Byrds into their own uniquely American musical experience”.
Geen wereldschokkend verschil met de plaat van vier jaar geleden, het voortreffelijke ‘Psychedelic Country Soul’. The Ryders zijn dan ook voortreffelijke muzikanten die bijna geen enkel snaarinstrument onberoerd laten (gitaar, twelvestring, banjo, mandoline, slide, bouzouki, mandocello) in dienst van de song.
Aftrappen doen ze met de potente Long Ryders-meezinger en titelsong September November Sometime. De credits zijn netjes verdeeld over de drie oerleden Griffin, McCarthy en Greg Sowders. We smelten ook even weg bij de ballad van dienst, Flying Down, die lijkt weggelopen uit Tom Petty's 'Into The Great Wide Open' en Elmer Gantry Is Alive And Well brengt de sjoemelende handelsreiziger van schrijver Sinclair Lewis weer tot leven in een gezellig wegtikkende rocker.
De gestesong Song For Ukraine is als statement goed bedoeld, maar is - eerlijk is eerlijk - een enigszins overbodige instrumental. Dan liever To The Manor Born waarbij de aanhef van het refrein ons even deed denken aan Dark Night van generatiegenoten The Blasters. Of het heerlijk slidende Tom Tom, dat van The Jayhawks geleend lijkt.
De wereld zal er niet van stilstaan, maar de getaande klasse van muziekliefhebbers, die The Long Ryders onmiskenbaar zijn, slaagt er wonderwel in om niet te klinken als een vintage act, maar als een groep liefhebbers pur sang van de betere song. En dat leggen ze met zoveel plezier neer dat je aangestoken wordt door de enthousiaste dynamiek. Americana met een groot hart door de uitvinders van het genre zelf. Moet kunnen.