The Libertines - Anthems For Doomed Youth

Harvest

The Libertines hebben een nieuwe plaat. Tien jaar na hun titelloze tweede is er de derde: ‘Anthem For Doomed Youth’. Een klein mirakel want The Libertines waren in de eerste plaats uit elkaar gevallen omdat het songschrijverduo Pete Doherty en Carl Barât niet meer door één deur konden. Ze moesten letterlijk tegen zichzelf beschermd worden en de groep viel uiteen na drie tevergeefse ontwenningskuren voor Doherty en een aantal optredens waarbij Doherty gewoon niet kwam opdagen. En toen was het nog maar 2004.

Maar de tijd heelt alle wonden en dus is er nu ‘Anthem For Doomed Youth’. Of er na deze nog een plaat komt, daarvoor durven we de hand niet in het vuur te steken. Want hoewel het beter leek te gaan met Doherty, blijkt nog maar eens dat een vos zijn streken niet verliest. Vorige donderdag werd een show in Londen afgelast “due to unforeseen circumstances”. Achteraf bleek het om ernstige angstaanvallen te gaan. Op het eerste, Europese Lollapolooza in Berlijn was Pete weer niet al te helder bij geest en werd er voornamelijk geapplaudisseerd uit beleefdheid.

Voor volgend voorjaar heeft de groep een stop in de Ancienne Belgique ingelast en hoezeer we ook hopen dat dat een geweldig optreden wordt, als we op Peter Doherty moeten rekenen, is het altijd afwachten. Maar is dat niet  hoe rock-‘n-roll ooit bedoeld was?

Net zoals Arctic Monkeys hebben The Libertines een evolutie doorgemaakt: van jong en baldadig naar minder jong en meer volwassen; en dat hoor je aan de muziek. Waar de eerste twee platen nog heel erg vuil en punky aandeden, draagt deze derde reggae (Gunga Din) in zich, staat er al eens een ballade op (You’re My Waterloo, Iceman) en kan het ook intens zijn zonder gitaargeweld (Dead For Love).

Daarnaast is dit album ook tekstueel sterk. Barbarians windt er geen doekjes om. Het leven is een strijd: “The world's fucked but it won't get me down”. In de eerste single Gunga Din is Pete Doherty genadeloos voor zichzelf: “Getting sick and tired of feeling sick and tired again / I tried to write' coz I got the right to make it look as if I'm doing something with my life / Got to find a vein, it's always the same / And a drink to ease the panic and the suffering.”

Ook indrukwekkend is het opvallend rustige Anthem For Doomed Youth over het zinloze aspect van het leven. Er worden ons op de schoolbanken grote, belangrijke levens voorgespiegeld: we gaan werk van belang doen en onze dromen waarmaken zolang we maar ons best doen. En dan blijkt gewoon dat er niet veel te beleven valt in dat leventje van ons. En dat dat best ok is.

Valt er ook nog wat te rocken, eigenlijk? Jazeker! Heerlijk is de chaos op Fury Of Chonuri of het lekker wegrockende, pretentieloze Glasgow Coma Scale Blues. Maar die momenten zijn eerder zeldzaam.

Wat buiten kijf staat is dat deze plaat beter is dan iedereen had durven hopen; dat er voldragen songmateriaal op staat; dat The Libertines geëvolueerd zijn zonder daarbij hun DNA op te geven. ‘Anthems For Doomed Youth’ is minder opwindend, maar rijker dan zijn voorgangers. En misschien wel het begin van een tweede leven.