The Laconic - Amor Fati
Iapetus Media
Het heeft voor componist en touch-gitarist Marc Pelath uit Chicago naar eigen zeggen een halve eeuw geduurd eer hij het plezier van samenspelen ontdekt heeft. Geen dag te vroeg, want The Laconic is zijn geesteskind en Markus Reuter zijn producer. En van deze Duitse touch-gitarist willen we niks missen. Maar progrockalbum ‘Amor Fati’ blijft in Europa onder de radar en dat is sneu.
Pelath is duidelijk een filosofie lezende mens en dat siert hem. De ‘amor fati’ is de liefde voor het lot en komt van de Griek Epictetus, die als stoïcijn stelde dat we de gebeurtenissen, waar we geen vat op hebben, kalmpjes moeten aanvaarden. Filosofie als levenswijze voor de laconieke mens dus, en in de negentiende eeuw opgepikt door Friedrich Nietzsche en zijn levensfilosofie van het lot en de eeuwige terugkeer.
En die nuchtere houding straalt ook af op zijn muziek. Die is beredeneerd, soms te beredeneerd. In sommige stukken hoop je inderdaad op enig peper in de reet. De nummers zijn relaxed en schurken aan tegen ambient. Leuk voor de wiet rokende medemens, zeker. De fluit en piccolo van Aralee Dorough klinken bezwerend in het openingsnummer Fate en komen terug in het afsluitende Equinox. Het thema van de eeuwige terugkeer zit zelfs vervat in de cirkelstructuur van het album.
Wie nu vreest voor een academische studie, mag niet wanhopen. Dit is moderne artrock of postprog die op een erg hoog niveau beoefend wordt door met name naast Pelath ook fusionveteraan Gary Husband op toetsen en de Spaanse drumsensatie Juan Dahmen. Saber en Dust zijn hoogtepunten, en in Dust gaat de groep echt door het stof als de aardse cello van Christina Ruf weerhaken trekt als voren in de grond.
Toch is dit alles slechts de opmaat tot het meesterwerk Refuge. Je zult dit jaar niet veel betere muziek te horen krijgen. Deze ruim achttien minuten zijn de enige op ‘Amor Fati’ die Pelath schreef met een medewerker, gitarist Tim Gardner. Als dit nieuwe plezier in samenwerken leidt tot magistrale muziek als deze, mogen Pelath en Gardner van ons nog veel bij elkaar over de vloer komen.
Refuge is een hoog intelligent monster voor deze nieuwe tijd, net als Tarkus van ELP of Larks’ Tongues in Aspic van King Crimson dat voor de vorige eeuw was. En dat is ook op het conto van drummer Juan Dahmen te schrijven. Wat een talent! Op de ep ‘Derivatives v1’, die net gepubliceerd werd op Bandcamp, is Dahmen jammer genoeg vervangen door een machine. Een slecht idee. Computer in plaats van mens, dat kunnen we niet laconiek aanvaarden. You know what to do, Marc Pelath.