The Kooks - Listen

Virgin Records

Ooit waren The Kooks jong, populair en veelbelovend. Naive groeide in de zomer van 2006 uit tot een waar anthem en heeft nog niks aan kracht ingeboet. Dat duurde tot ‘Junk Of The Heart’, de derde, en een plaat waarop de band zo inferieur en uitgeblust klonk, dat er wel iets moest gebeuren. En dus is er nu ‘Listen’, een plaat die aanvoelt als de plaat van de laatste kans. De plaat die The Kooks nieuw leven moet inblazen.

Toen ze in juni in de AB passeerden, bleek dat de songs van de eerste platen nog wel overeind bleven staan, maar tegelijkertijd zweemde er iets gedateerds rond The Kooks. Dat tij weten ze nu min of meer te keren. Een meesterwerk is ‘Listen’ niet, een fris briesje wel.

Goed, we luisteren nog altijd niet naar The Kooks omdat het grote kunst is of omdat de teksten existentieel zijn, maar het essentiële element dat van The Kooks een leuke groep maakte, is terug: de vreugde die van de songs afstraalt. Op ‘Listen’ hebben The Kooks zichzelf op een bescheiden manier heruitgevonden.

Voor dat nieuwe geluid hebben The Kooks niet hun toevlucht genomen tot elektronica en beats, maar hebben ze de gospel onder de arm genomen en een synth gekocht. Het eerste manoeuvre werkt beter dan het tweede. De gospelinvloeden zorgen ervoor dat er van bij het begin een frisse wind door ‘Listen’ waait. Een wind die al de kop opsteekt in Forgive And Forget en Bad Habit, maar nog net dat beetje beter werkt in Forgive & Forget, dat begint als iets dat op ‘Inside In/Inside Out’ had kunnen staan. Maar wanneer het uit de startblokken geschoten is, wordt het iets waar Joss Stone niet vies van zou zijn.

In Westside overweegt Luke Pritchard – nog altijd maar negenentwintig – zich te settlen. Hij wordt oud. Opvallend in dit nummer en in Are We Electric zijn de synths die op de voorgrond treden, waardoor The Kooks plots beginnen  klinken als een soort Empire Of The Sun.  Die synths klinken een stuk minder aantrekkelijk, en zelfs irritant, in Dreams, een nummer dat niet had gehoeven. Het is wel het enige echt zwakke nummer op deze plaat.

See Me Now, een ode aan de overleden vader van Luke, is dan weer op het randje en neigt naar de melige kant, maar door het kale instrumentarium weet het toch precies de juiste snaar te raken. Met meligheid wegkomen is ook een kunst. Sweet Emotion is tekstueel ook geen hoogvlieger, maar door zijn zomerse vibe en leuk gitaarriedeltje doet het aan de vreugde van Vampire Weekend denken. En dat is nooit slecht.

‘Listen’ is de plaat van de tweede kans. Een plaat waarvan de eerste helft (gospel) in grote lijnen beter is dan de tweede helft (synthpop). Een plaat die goed genoeg is om hen die tweede kans te gunnen. The Kooks spelen verlengingen, maar hebben dat zelf net op tijd gemerkt. En zelfkennis is het begin van alle wijsheid.  

The Kooks spelen op 15 februari in het Koninklijk Circus te Brussel.