The Julie Ruin - Hit Reset

Hardly Art Records

Drie jaar nadat Kathleen Hanna met The Julie Ruin het podium opklom en debuutplaat ‘Run Fast’ op de wereld losliet, is er nu eindelijk opvolger ‘Hit Reset’. Meteen een frisse start voor de groep, want na bijna tien jaar door de ziekte van Lyme aan bed en medicijnen te zijn gekluisterd, is Hanna eindelijk volledig genezen verklaard. 'Hit Reset', dus: The Julie Ruin begint van voren af aan en komt met Hanna’s meest intieme plaat tot nu toe op de proppen.

Hit Reset



‘Hit Reset’ is een veel evenwichtigere plaat dan zijn voorganger uit 2013: de wegwerp kitsch à la Chicks On Speed bleef grotendeels achterwege en de hyperkinetische intermezzo’s van toetsenist Kenny Mellman werden volledig van de plaat geweerd. Af en toe is er nog wel een knullig deuntje waarbij je aan het knarsetanden gaat, zoals op I’m Done, maar alles is gestroomlijnd; nooit heb je de neiging tenenkrullend de dansvloer af te druipen om betere oorden op te zoeken.

Op deze tweede plaat keert The Julie Ruin enigszins back to basics: deze plaat is in zekere zin stukken kaler dan de voorganger, waardoor er er meer ruimte vrijkomt om stil te staan bij de boodschap van de plaat en de muzikale branie van de groep.

Met dit album levert Hanna haar meest persoonlijke album af. Midden jaren negentig was zij de postergirl voor de Riot Grrrl-beweging, een undergroundplatform voor meisjes en jongens die genoeg hadden van het door macho’s gedomineerde punkcircuit. En later zou ze, als frontvrouw van electropunkband Le Tigre, zwaar op de hand liggende onderwerpen als seksisme, homofobie en incest in een dansbaar jasje stoppen. De thema’s die Hanna op ‘Hit Reset’ aan de man brengt, liggen volledig in de lijn van vroeger werk. Alleen richt Hanna ditmaal alle aandacht op zichzelf: in het titelnummer rekent ze af met een agressieve, aan alcohol verslaafde vader: "Slept with the lights on / On the floor / Behind a chair / That blocked the door / I don’t think you’re sorry at all!"

Niet enkel haar vader, ook de talrijke personen die zich in het verleden negatief over Hanna hebben uitgelaten, krijgen het hard te verduren, al laat Hanna dat niet echt aan haar hart komen. In I Decide steekt ze haar middelvinger uit naar wie zich genoodzaakt voelt haar onder kritiek te bedelven: "And I might make mistakes and chances / Though I may be at a disadvantage / I, I decide". De snerende gitaar en de indringende drums op Be Nice spinnen een claustrofobische cocon waaruit Hanna zich al gillend een weg tracht te wurmen. En de opzwepende bas op Record Breaker brengt de plagerige surfpunk van de band van Allison Wolfe, Bratmobile, in herinnering.

Op Mr. So And So steekt Hanna haar tong uit naar "fanboys", die van feminisme een fetisj te maken om aan "indie credibility" te winnen: "Gonna ask you to play just a week and a day before my festival / ‘Cause the bill is all guys and people wanna know why / And I need you for some press quotes".

Hoogtepunten van de plaat zijn de rechttoe rechtaan indieknaller Let Me Go, inclusief oldschool handclaps, en het sullige maar steengoede I’m Done, waarin Hanna van leer trekt tegen weinig intelligente sukkels die zich genoodzaakt voelen sociale media met onbenullige en vaak seksistische, racistische en homofobe reacties te teisteren.

Wie Hanna verwijt geen kant en klare pop af te leveren, heeft het niet zo goed begrepen. De reacties onderaan video’s op YouTube liegen er niet om: een grote groep muziekliefhebbers heeft nog nooit van Bikini Kill of de Riot Grrrl-beweging gehoord en reageert verbaasd op de mokerslag die Hanna uitdeelt. Het is nogal ridicuul om te verwachten dat zij, die zich sinds de vroege jaren negentig inzet voor onder meer gendergelijkheid en die politieke boodschap boven het afleveren van suikerzoete popnummers plaatst, zich zou bekommeren om de verwachtingen die liefhebbers van mainstream muziek van haar verwachten.

En net tegen dat soort dwarsliggers gaat ze in I’m Done tekeer. "I hear your opinion all the time now / Sitting in an old chair / Leaning on the bed / Writing dumb comments on an Internet thread / I wanna finish this and wish you much fun / Hope you understand when I tell you I’m done", scandeert ze boven dolgedraaide keyboards en strakke drums.

‘Hit Reset’ is een acrobatische koorddans tussen pret en menens en oogst betere resultaten dan debuutplaat ‘Run Fast’, waar The Julie Ruin wel aan het klauwen ging, maar geen wonden achterliet.

16 augustus 2016
Wout Vlaeminck