The Hindu Needle Trick - Creatures Of Convenience
THNT records
The Hindu Needle Trick is allicht voor u ook grotendeels onder de radar gebleven, ondanks drie volwaardige platen, een lang cv aan optredens en de ondergrondse naam en faam in groot Mechelen. De reden? De band draait er de hand niet voor om de indiesongs, die ze ontwerpt, op Vlaams experimentele wijze te doorvlechten met elementen uit funk, jazz, blues, hiphopgrooves, folk … of in feite alles wat in de muzikale speeltuin van Roel Spoelders te vinden is. De met een 3D-testbeeld opgesmukte nieuwkomer ‘Creatures Of Convenience’ lijkt deze experimenteerdrift te bevestigen.
Even lijkt het anders, wanneer opener The Smell Of Perplexity – ondanks de titel – zacht begint met akoestische gitaar en een rauwe, met smoked whisky gruizelige Arno-stem. Maar schijn bedriegt: na nog geen drie minuten gaat het nummer richting stoner, folkrock en psychedelica. Met een stevige beukkracht die naar het einde toe plots compleet implodeert. Met gitaar- en zangpartijen die alle kanten lijken uit te stuiteren. En dan vinden we dat toverwoord weer: uitdagend.
En toch… de meeste wilde haren van The Hindu Needle Trick lijken uitgetrokken. De negen songs op deze nieuwkomer hebben ondanks het avontuurlijke karakter een soort van intrinsieke rust. Een titeltrack, die richting zes minuten knipoogt, had twee albums geleden een rondtollende toverbal geweest waarvan de nawerking met een milligram Dafalgan niet zou opgelost raken. Anno schijtjaar 2020 is het een lekker slepende, bluesy ballad met een kanjer van een basgroove en met een heimelijke uitstraling die op typerende Madrugada-wijze mooi openbarst. Ziehier een nieuw toverwoord: sfeer. Mogen we deze song meteen in de all time Hindu-top-drie knallen? Volmondig ja.
En mogen we opvolger White Fan er meteen bij zetten? Want deze punky punch schreeuwt en rockt gewoonweg de pannen van het dak. Zonder enig compromis. Meteen goed voor een hoge notering in dat zogenaamd alternatief muzieklijstje op zaterdagvoormiddag op de zogenaamde alternatieve nationale zender of een notering in de Belpop-annalen.
Het zijn die zaligheden die dit plaatje op een serieus niveau hoger plaatsen en restanten uit een grillig verleden als Elephants On Rockets Ships of die bizarre opener even opzij parkeren. En dat is goed. Het maakt dit gezelschap meer tastbaar dan ooit en brengt hen een stapje dichter bij de erkenning die ze verdienen. Misschien nog één laatste boodschap voor volgende keer heren: “Being lazy is not a sin. Keep it simple.” – your own words.