The Hindu Needle Trick - Animal Life

Doorchaser Records

Het bleek toch een pittige bevalling, die van de tweede langspeler van het Mechelse The Hindu Needle Trick. Heeft allicht te maken met een grote hoeveelheid diverse muzikale smaken van de vier heren, hoewel ook in de teksten van dit album doorschijnt dat toch niet alles koek en ei was.

Animal Life

Een mes snijdt aan twee kanten, zo spreekt de wijze. Dat geldt ook voor de nieuwe plaat van The Hindu Needle Trick. Letterlijk.

Van oudsher aan het woord: Roel Spoelders. Een artiest die -naar eigen woorden- kruipt uit een diepe en duistere put (“I’ve been down and I’ve been out. So don’t ask me not to shout”) en dit op zijn eigen, wat onconventionele en ongeduldige manier probeert te verwoorden. Uit het hart. Oprecht. Met veel sympathie en medeleven. Maar dat gebeurt dus ook met een grote doe-het-zelf eigenwijsheid, wat niet enkel voor een moeilijk, maar ook een niet geheel foutloos muzikaal verhaal zorgt.

Positief: deze plaat prikkelt van begin tot eind met zijn negen songs die permanent hoppen tussen structuren en genres, te beginnen Human Time Machine: een stevig nummer waar een knoert van een stonerriff onder ligt. Met haast Zappaiaanse experimenteerdrift worden bluesakkoorden met mamboritmen verweven, durven ballades helemaal in elkaar stuiken tot mompelend minimalisme en weet dit kwartet aan zijn liedjes telkens weer een nieuw appendix te knopen.

Minder positief: de sympathie die Spoelders opwekt met zijn tekstuele eerlijkheid, wordt afgeschrikt door de vele muzikale grillen, psychopathische hersenspinsels (neem enkel al de uitnodiging om samen “it’s a long way down” te zingen) of onvolkomenheden. Zo lijkt door een magere productie de plaat vaak op demoniveau te blijven steken en wordt een net niet zuivere noot of een Antwerpse “A” die het Engels vervuilt als een zware emissiebolide, niet gemeden.

Dus in alle eerlijkheid: we weten het niet meer. Een ballade over de koude oorlog, een titel als I Used To Be A Plastic Bottle, een schizofreen heen- en weer schietende gitaar in het afsluitend Mount Vesuvius… Vermoedelijk hoort bij ‘Animal Life’ een knoert van een handleiding die enige houvast moet bieden. Of net niet. Misschien gaat het gewoon over komen en gaan in ons “beestig bestaan”. Wie zal het zeggen?

28 december 2017
Johan Giglot