The Guru Guru - Make (Less) Babies

Hummus Records

Voila sè, tussen alle nonsens zit er af en toe echt goede raad in een albumtitel. En als het zo kriebelt aan je rockgat als bij dit gezelschap, maak je inderdaad beter albums dan baby’s.

Nederland heeft De Staat, maar sinds 2012 hebben wij The Guru Guru, een band die misschien nog niet dezelfde weerklank heeft, maar ook nog niet aan de helft van het aantal studioalbums zit als de band van Torre Florim. Er is dus nog hoop voor de toekomst en voor de natie, ook al plant de band zich dus liever niet voort.

Artrock is het bedje waarop we The Guru Guru zouden leggen, maar de band durft de wetmatigheden van het genre gerust te verbuigen als een versleten lattenbodem. Ja, sire, er zijn nog typische Belgen. Ook ‘Make (Less) Babies’ klinkt af en toe behoorlijk surrealistisch, maar tegelijk toch weer maatschappijkritisch en serieus.

Dat de plaat wortels heeft in de pandemieperiode is daar wellicht niet vreemd aan. De nummers werden op een aparte manier geschreven en ingespeeld zoals je in de recensie van eerste single Lotta Tension al kon lezen. Het engagement van de band spreekt vooral uit de singles Saint Tropez en In 2073 (Plenty Of Other Fish In The Sea) en uit de titeltrack waarin nog wel meer tips en trucs aan bod komen om onze aarde te redden. Moedig in een tijd waarin de Anuna’s en de Greta’s van deze wereld verguisd worden, nu stilaan te pijnlijk duidelijk wordt dat we toch wel iets te lang hebben getalmd om de waarschuwingen die al sinds De Club Van Rome uitgingen van de wetenschap.

Een groot deel van de mensheid hult zich liever in zelfverblindende ontkenning, maar dat is voor The Guru Guru duidelijk geen optie, ook muzikaal niet. De songs hebben bijna allemaal een “sence of urgency”. De plaat is één lange provocerende kreet, gehuld in jammerende gitaren, scheve ritmes en (toch) strakke grooves. En toch ontkent Tom ‘The Bomb’ Adriaenssens dat hij “woke” is in opener Not Awake (The Baseballs): “I'm not awake, I'm undergoing”, zingt hij daar en even verder klinkt het: “I don’t do what it takes / It’s reapless sowing”. Is het zelfkritiek of berusting? Niet voor één gat te vangen, deze jongens.

En ook dit geldt ook weer op muzikaal vlak, want af en toe klinkt de band zelfs ingetogen zoals in Oh, Me (I Can’t Complain) en afsluiter Joke's On You (Under Over), al zit daar nog een laatste restje energie in. Helemaal knock-out krijg je deze jongens niet. En zo kan iedereen uit deze plaat het zijne of hare halen. Sommigen zullen er een viering in zien van artistieke vrijheid, anderen een rake commentaar op onze dolgedraaide tijden en nog anderen een loophole uit de grauwe realiteit. Is dat geen garantie op een cultstatus over een paar jaar? Wij denken van wel.

De plaat wordt twee keer voorgesteld met een showcase, en wel op donderdag 9 november in Hasselt en volgende week donderdag 16 november in Gent.