The Great White Nothing - Passage | Melancholia
Eigen beheer
Er zijn zo van die bands die om één of andere onverklaarbare reden met gemak een label vastkrijgen, ook al is hun muziek te vergelijken met Bulgaarse "boecht van dunaldy". Een lange arm, een bepaald soort ezel, wie zal het zeggen? En dan zijn er bands die uitmuntende muziek brengen en hun album toch (moeten?) uitbrengen in eigen beheer. Bij die laatste hoort de Mechelse groep The Great White Nothing. Wie klaar is voor een aanstekelijk potje blackened postmetal, zal enorm kunnen genieten van hun debuutplaat 'Passage | Melancholia'.
The Great White Nothing is misschien een nieuwe band, de leden zijn allesbehalve groentjes in het vak. Zo kennen we zanger-toetsenist Casper de Decker en bassist Jesse Massant nog van het ter ziele gegane Hamelin. Beide heren schreven de muziek van dit debuut en daar valt Massants input op: hier en daar krijg je namelijk een vleugje Black Narcissus-achtige melodieën voorgeschoteld, zoals duidelijk te horen op bijvoorbeeld Dolores. Gitarist Joren Van Stichel werkte vroeger dan weer bij Motor Music (eveneens uit Mechelen) en krikte zijn gitaarskills destijds op bij het West-Vlaamse Precious Stone.
Everything, Forever bijt de spits af met een dreigende dreun, iets wat meteen aan Cold Burn van Cult of Luna doet denken. Maar de song evolueert volledig anders dan die van de Zweden. Blastbeats, ijle gitaren, een vettige strot,... Wat klinkt dit goed. 'Passage | Melancholia' fungeert eigenlijk als soundtrack voor de twintigste-eeuwse antarctische pioniers, die hun huis en thuis achterlieten, zoekend naar troost en verlichting. De bandnaam wordt gelijk een stukje duidelijker.
De sterkte van het album ligt ongetwijfeld in zijn dynamiek. Je kan naadloos overgaan van rustige, zeemzoete pianostukken met cleane vocals naar weergaloos snelle passages met zware gitaren en dubbele bassdrum. Ook het gebruik van samples is subtiel, maar geeft net dat ietsje extra aan bepaalde stukken. Het klinkt allemaal zeer verfijnd, doch zwaar en vooral: heel erg strak. Drummer Benjamin Dommershausen mag zeker in de verf gezet worden, want zijn snelheid en precisie zijn van wereldniveau.
Er zijn te veel hoogtepunten om op in te gaan, maar naarmate we het einde van het album naderen, is er het instrumentale intermezzo Heimat, waarna de hel opnieuw losbreekt met Melancholia. Wederom een uiterst knappe song met een hoofdriff die genadeloos blijft nazinderen.
Het album is makkelijk samen te vatten: verplichte kost. 'Passage | Melancholia' zal zonder twijfel opduiken in menig eindejaarslijstje. Dunk!Records, Pelagic, Polderrecords,... Sign these guys!!!