The Gotobeds - Blood//Sugar//Secs//Traffic

Subpop Records

“Finally Pittsburgh has a band”, staat er fier op de facebookpagina van The Gotobeds. Daarmee gaan ze even voorbij aan het feit dat ook Anti-Flag uit Pittsburgh komt, maar hoe dan ook: enige fierheid is wel op zijn plaats, al zeggen ze ook meteen: neem ons niet te serieus.

Eerst en vooral: The Gotobeds kennen echt wel meer dan de drie akkoorden op de poster/annex het tekstvel dat de plaat bevat en bovendien overstijgen ze in hun teksten de punkclichés. En ten derde: ze werden ontdekt door Gerard Cosloy, de man die ook een dikke vinger had in Sonic Youth, Pavement en Dinosaur Jr. En oh ja: ze hebben ook leuke bijnamen als COOL-U, Depressed Adult Male, OPEN CARY en HAZY LAZER al noemen hun mama’s hen gewoon Gavin Jensen, Carey Belback, Eli Kasan en Tom Payne.

Akkoord, nieuw klinkt ‘Blood//Sugar//Secs//Traffic’ nergens, maar daar gaat het hier ook niet om. Punk gaat over gitaren, bier, schreeuwen, bier, kapotte drumvellen, bier en het schijt hebben aan alles en iedereen. Alleen dat laatste mankeert bij The Gotobeds, want ook al krijgt Billy Idol al meteen een sneer in opener Real Maths / Too Maths, toch kunnen ze niet wegsteken dat ze dol zijn op bands als Wire en een paar eerder vernoemde bands.

The Gotobeds hebben wel iets tegen seksisme. Tenminste, dat leiden we toch af uit deze lijnen uit Crisis Time of zou dit echt serieus bedoeld zijn? “Fuck Rolling Stone, that trash rag / Supports a predator like R. Kelly / God bless Jes Skolnik / To be the only one who’ll call out sexist bands / When did indie culture accept that shit? / It must’ve been when we were downloading the new Taylor Swift” Mocht je het niet weten: Jes Skolnik is een redactrice voor Pitchfork die een artikel wijdde aan vrouwenhaat in de muziek. Het medium nam de verwijzing wel serieus en bedankte met een schamele 5,6/10 voor dit album.

Belachelijk lage score voor een plaat die halverwege verrassingen biedt als Red Alphabet. Hier wendt The Gotobeds plots de steven naar een band als The Sound met een tedere song die barst van de emotie. Wat een contrast met splinterbommen als Why ’d You?, hoger vermeld Crisis Time en het amper negentig seconden lange Manifest dat verrassend eindigt in twinkelende synths.

OK, soms wordt er al eens iets te lang doorgespeeld. Rope en Glass House konden iets gebalder, maar slotakkoord Amazing Supermarkets , dat meer dan zes minuten duurt, blijft wel boeien tot het gaatje.

Fans van Parquet Courts en Protomartyr weten bij deze wat hen te doen staat.