The Golden Dregs - On Grace & Dignity

4AD

Maak kennis met Benjamin Woods, de singer-songwriter die tijdens corona zijn job verloor, van miserie terug bij zijn ouders introk om daar op een nogal dubieuze bouwwerf terecht te komen. Daar lag de basis voor deze grimmige plaat.

Maar het is niet omdat de achtergrond niet echt opbeurend is, dat de plaat niet mooi kan zijn. Wij werden in elk geval midscheeps geraakt door eerste single American Airlines, die je op deze plaat na een ietwat misleidende intro overvalt. Dat het allemaal niet om te lachen is, blijkt al uit de eerste mistroostige lijnen tekst: “Check the papers for familiar names / Spare a thought for mothers burying their sons”. En het wordt er allemaal niet vrolijker op. Woods' stem, die iets heeft van Kurt Wagner (Lambchop) of Stuart Staples (Tindersticks), maar toch ook een eigen, soms ietwat nasale bijklank krijgt, gaat recht voor de onderbuik en kent geen genade.

De muziek van The Golden Dregs is slepend, zoals ook Tindersticks (alweer) dat kunnen. En Woods prevelt daar de teksten over. Er zijn de scherpe drums van How It Starts (iets dat je wel vaker terughoort op dit album), waar de piano en bassynth op leunen, terwijl teksten als “Nothing even matters / That's how it starts” je troost moeten bieden. Weer een nummer verder, in Before We Fell From Grace, doet Woods dan weer een beetje denken aan National-frontman Matt Berninger, ook al niet de meest vrolijke Frans. Hier zijn geen drums te bespeuren, maar worden de pianotoetsen onder een deken van bas gestopt tot de saxofoon hulp komt bieden. Nog zo'n drumloos nummer is het korte Eulogy, waarvoor ook die “doodse” sfeer wordt opgeroepen. Uiteindelijk lijkt het wel of er spoken door de track dwalen.

Het enige nummer dat een tikkeltje weerwerk biedt, is Vista. Maar opgelet, het refrein mag dan wel luiden “Suns painted fields gold / We’ve never been so bold before / Wrap up the day so it won’t spoil”, uiteindelijk loopt het toch slecht af en gaat de wereld in vlammen op. Gelukkig vormt de muziek hiermee toch een beetje een contrast, iets wat trouwens in Sundown Lake dunnetjes wordt overgedaan.

Gelukkig is er dan nog Beyond Reasonable Doubt om de plaat op passende, neerslachtige wijze af te sluiten. Maar staart u zich vooral niet blind op al die negativiteit, 'On Grace And Dignity' is een mooi album, dat past bij de winter en – wie weet – u zelfs kan bijstaan in moeilijke dagen. Die bouwwerf was dan toch nog voor iets goed.