The Go Find - Brand New Love

Morr Music

Je herkent ze uit duizenden, de cd’s van The Go Find. Aan de kleurrijke hoesjes, maar vooral aan de onmiskenbare stem van Dieter Sermeus. Dat geldt ook voor ‘Brand New Love’. En toch kluistert The Go Find je weer aan je cd-speler / platenspeler / iPod / smartphone / … (schrappen wat niet past).

Ze waren als een geest door de hele plaat. Al kan je er niet altijd je vinger op leggen, op de jarentachtiginvloeden op deze plaat. Verwijst dat begin van Jungle Heart niet naar Phil Collins’ monsterhit In The Air Tonight? En horen we even verder niet de marimba uit Tears For Fears’ Change? En zo zijn er nog tientallen. Alleen laat ons geheugen ons steeds weer in de steek. En bovendien hebben Sermeus en zijn jongens de referenties zo perfect in de songs weten in te passen dat het niet eens opvalt.

Er zit ook zo veel in die plaat om te ontdekken. Neem nu single The Lobby. Terwijl je het meezingt, valt het niet eens op dat de percussie zo subtiel is ingepakt. En is dat een gitaar (of een bas) waarmee We Run wordt opgestart. Strafste van al is nog dat dit de hele plaat lang wordt volgehouden. Dat er geen enkel dipje in zit.

Zelfs het wat uit de toon vallende On The Rebound, dat door Karolien van Ransbeeck van Few Bits op indrukwekkende wijze een trieste, bijna tot tranen toe bewegende ondertoon meekrijgt, is een genot om aan te horen.

En dan ben je wat voor ons het hoogtepunt is, Japan, al gepasseerd. Het refrein – “’Cause the girls are waiting / Boys aren’t easy to find / In Japan” - zit nu al een paar dagen onwrikbaar in ons hoofd. Elke keer weer ontdek je iets nieuws in dat nummer. De geluidseffectjes naar het einde toe bijvoorbeeld of de subtiele, Roxy Music-ten-tijde-van-‘Avalon’-sax (daar heb je het weer).

Dat alles wordt bij elkaar gehouden door Sermeus’ zachtzalvende stem is geen nieuws meer. Hij heeft het zich intussen dan ook zo eigen gemaakt dat je het als vanzelfsprekend gaat beschouwen. Maar eigenlijk is het dat niet. Net zo min als het “gewoon” is dat The Go Find zo’n prachtige platen blijft maken.

Van de honderdduizenden eighties-retroplaten die er al gemaakt zijn moet dit één van de meest boeiende zijn. Dieter Sermeus blijft er keer op keer weer in slagen om een eigen geluid in zijn platen te stoppen zonder dat je de indruk hebt het al een keer gehoord te hebben. Ook wij hebben met andere woorden een 'Brand New Love'.