The Girl Who Cried Wolf - A(R)MOR

Eigen beheer

Je hebt zo van die bands die niet voor één gat te vangen zijn. The Girl Who Cried Wolf is er zo eentje. Op de nieuwe plaat ‘A(R)MOR’ klinken ze drukkend, duister, dreigend en weemoedig.

 

Na de vorige plaat ‘Ruins’ uit 2015, schaafde de band gestaag aan haar sound. Met daarnaast ook nog Tim De Gieter, gekend van samenwerkingen met Brutus, Barst en Amenra en de man achter Fär, achter de knoppen mag het alvast niet verbazen dat ‘A(R)MOR’ voor een veel donkerdere plaat geworden is.  

Openingssongs Hidden en Healer laten alvast een zekere dreiging los. De sound is diep en de gitaar wurmt zich bij momenten bijzonder agressief naar de voorgrond. Het is echter de ingehouden zang van zangeres Heleen Destuyver die het bindmiddel is.

Single Running is, in het licht van de nieuwe sound, misschien de meest poppy song van het album. Toch blijft de spanning onderhuids aanwezig.

Pestilence is een korte mokerslag waarbij vooral de vocale bijdrage van Tim De Gieter voor een echte metaltouch zorgt. Op datzelfde metal-elan gaat TGHCW door in Iron & Stone en Skin. De songs bevatten echter veel nuance in sound en tempo waardoor op de momenten dat er echt gas gegeven wordt, de impact des te groter is.

De intensiteit zakt merkelijk in Left, maar dat levert wel een mooie en op het einde zelfs adembenemende song op. Was er in Left nog veel open ruimte, dan zit Senseless propvol qua sound. Het arrangement bevat naar het gebruikelijke instrumentarium nog een viooltrio dat een prominente rol opeist.

‘A(R)MOR’ zou door iemand met een slecht karakter als onsamenhangend kunnen beschouwd worden. Wij houden het er liever op dat de band het volledige spectrum van haar kunnen wil laten zien. Dit is geen eenheidsworst en bijgevolg moeilijk in een hokje te stoppen. The Girl Who Cried Wolf waagt zich met verve aan een mix van pop, rock en metal, overgoten met een stevige portie donkere melancholie.