The Gathering - Beautiful Distortion

Psychonaut Records

Beautiful Distortion

Eerlijk? We waren een beetje uitgekeken op The Gathering, de female atmospheric metal band uit Nederland. Of we waren in elk geval het spoor kwijtgeraakt toen frontvamp Anneke Van Giersbergen in 2007 een eigen koers ging varen. En The Gathering bleek ook verloren gelopen. Want ook bassiste van het eerste uur Marjolijn Kooijman gooide in 2014 de handdoek in de ring. En dan werd het stil. Tot nu. Want ‘Beautiful Distortion’ – fantastische titel! - doorbreekt tien jaar studiostilte.

En dan ligt de lat natuurlijk torenhoog. Als je als pionier van een genre een verleden met monstersuccessen meesleept. Als je je fans zo lang laat wachten. Als je met een nieuwe identiteit moet uitpakken en scoren. De elfde studioplaat van The Gathering bevat acht knallers van songs, in goede banen geleid door producer Attie Bouw (die in begintijden ook achter de knoppen stond en nadien ondermeer Judas Priest en The Scorpions van hun sound voorzag). En met bassist van het eerste uur, Hugo Prinsen Geerligs terug in de rangen.

En toch is dit album geen terugblik, maar een kijk naar de toekomst. Een toekomst die de band zelf als “atmosferische triprockband” omschrijft. En waarin het metal of gothic verleden slechts nog bij mondjesmaat boven komt drijven. Want laten we eerlijk zijn: met een fraaie veelkleurige hoes en titels als In Colour of Black Is Magnified hoeft je niet meer in de duisternis te blijven. Wat ook betekent dat rockinstrumenten ondergeschikt zijn aan synthesizers, elektronica of studioproductietierlantijntjes. Om maar even te zeggen dat je de referenties van bovenstaande alinea meteen weer in de prullemand mag gooien.

Het vraagt dus om een brede kijk, eentje waarbij je moet tolereren dat digitale beats en ritmen zich proberen te verzoenen met de attitude van een rockband. Waarin zalvende pianomelodieën en hoge zang grotendeels sfeermaker zijn en de band de zweverigheid helemaal naar voren schuift. Wat ons betreft kan je de “rock” dus voor een groot stuk laten vallen en The Gathering anno 2022 beschouwen als een project van een producer en een feërieke zangeres met ondersteunende muzikanten.

Treur echter niet, fan van het eerste uur. We weten dat je stevig de wenkbrauwen fronste toen de eerste twee van de acht songs op deze plaat enig snaarwerk zo goed als negeren en het dus verdomd lang wachten is op de in de titel beloofde “distortion” of gitaarpower. Bij mondjesmaat groeien de rockharen aan - een zachte ondergrond van grollende gitaar en snijdend snaargeklaag in Grounded - en besef je weer dat je naar een plaat van een volledige band aan het luisteren bent. En alsof The Gathering dat ook zelf beseft, slaat de balans ook meer en meer over naar het einde toe. Met een Pulse Of Life die even echt de spierballen laat rollen.

Daarnaast heeft het ook een tijdje geduurd vooraleer we konden doordringen tot de song zelf. De basis. De melodie. In al de productionele rijkdom en atmosferische zweverigheid (ook tekstueel met dingen als “The oceans of our sorrow / the tears we’ve shared / the colours of new seasons / we wonder everywhere”), vergat de band soms tot de kern te komen. Met tracks, die meestal richting zes minuten neigen en structuren die voortdurend wippen, durven we dan zelfs soms een etiketje als progrock boven halen - jaja, toch weer dat “rock”-suffix - of wie weet zelfs iets als “atmospheric triprock”.

Maar ook dat trekt de groep weer recht naarmate deze plaat evolueert door iets minder focus te leggen op de weliswaar fantastische stem van de Noorse Silje Wergeland en meer vast te houden aan een omlijnde structuur. Met als eerste voorbode een beloftevol We Rise. Dankzij een fantastisch ontwapenend begin meteen goed als hoogtepunt van de plaat en Gathering-anthem dat klaar staat om over festivalweiden heen te zinderen. (Het woord “anthem” lijkt hier trouwens verdacht sterk op Anathema wat ons betreft). En met een tweede fenomenaal moment als Weightless, tegelijkertijd sterk gebald en warm intiem.

Zo kom je te langen leste toch weer bij The Gathering uit, bij de band die je nog kende van tien jaar geleden. Maar die ook blijft evolueren en na dertig jaren (!) nog steeds bestaansrecht opeist. Geef zowel de band als deze plaat wat tijd en je bent klaar om mee te groeien.

28 april 2022
Johan Giglot