The Feelies - Rewind

Bar/None Records

Een toonbeeld van stabiliteit en productiviteit zijn ze nooit echt geweest. Als er dan eens iets nieuws verschijnt van The Feelies, dan willen we dat ook niet zomaar laten passeren. Al is in het geval van ‘Rewind’ nieuw relatief: het is een verzameling covers die de band doorheen de jaren opnam, voornamelijk bedoeld als B-kantjes voor de singles.

Volgens de website is ‘Rewind’ het achtste album van The Feelies. Maar wie moeilijk wil doen, weerlegt dit meteen door te zeggen dat de band uit Haledon, New Jersey eigenlijk maar zes platen uitbracht met origineel, zelfgeschreven werk. De eerste twee zijn de bekendste en lieten meteen ook de twee kanten horen van de band. ‘Crazy Rhythms’, het debuut uit 1980 dat door velen nog steeds wordt aanzien als hun beste plaat, stond tjokvol vinnige, opgejaagde janglepop. Op opvolger ‘The Good Earth’ (1986), met coproductie van R.E.M.-gitarist Peter Buck, waren de bezwerende gitaarduels tussen Glenn Mercer en Bill Million nog steeds aanwezig, maar klonk het geheel veel beheerster en vooral meer folky.

Als we zouden schrijven dat ‘Only Life’ (‘88), ‘Time For A Witness’ (‘91), ‘Here Before’ (‘11) en ‘In Between’ (‘17) hierna meer van hetzelfde lieten horen, dan doen we de band onrecht aan. De latere albums van de band mochten dan misschien minder verrassen en minder opzien baren, zangers-gitaristen Mercer en Million en bandgenoten Stan Demeski (drums, percussie), Brenda Sauter (bas, viool, backing vocals) en Dave Weckerman (percussie, zang) zijn wel altijd kwaliteit blijven afleveren.

Hoewel we het hier op het Europese vasteland zelf allicht niet meer zullen meemaken, heeft de band ook een stevige live reputatie. In eigen land – en dan vooral aan de kant van de States – treden ze nog vaak op, maar een oversteek naar onze contreien zit er naar eigen zeggen niet meer in. Alles bij elkaar speelden ze in de jaren tachtig vier keer in ons land - twee keer in zaal Pax in Koningshooikt en twee keer in de Ancienne Belgique. Wie zich toch een idee wil vormen van hoe The Feelies live klinken, zal dus een zoektocht moeten ondernemen naar de bootlegs die op de bandwebsite staan vermeld, maar kan ook terecht bij liveplaat ‘Some Kinda Love: Performing The Music From The Velvet Underground’ (’23). 

Dat The Velvet Underground een grote invloed had op de band, staat dus buiten kijf. Maar zij zijn lang niet de enige band die door The Feelies werd geëerd met een cover, want nummers van andere artiesten vormden altijd al een belangrijk onderdeel van de live sets. Geen Velvets dus op deze ‘Rewind’, maar wel twee songs van Neil Young: Barstool Blues, opgenomen tijdens de ‘Time For A Witness’-sessies, en Sedan Delivery, uit de tijd dat ze aan ‘The Good Earth’ werkten en ze zich ook stortten op She Said, She Said van The Beatles.

Een tweede keer Fab Four krijgen we met Everybody’s Got Something To Hide (Except Me And My Monkey), de enige track die werd opgenomen met de oorspronkelijke, ‘Crazy Rhythms’-bezetting. Even springerig is hun Paint It Black van The Rolling Stones, in '90 ingespeeld door de huidige bezetting, maar wel in de geest - en voor een re-issue - van het debuut. En over de Stones gesproken: gitarist Ron Wood nam voor één van zijn soloplaten ooit de Dylan-song Seven Days op. The Feelies waagden zich eraan in 2016, tijdens het inblikken van ‘In Between’, toen ze ook Take It As It Comes van The Doors aanpakten.  

We noemden The Velvet Underground al als één van de grootste invloeden van The Feelies. Hetzelfde geldt voor Patti Smith, van wie ze in ’88 - met bassiste Brenda Sauter achter de microfoon - Dancing Barefoot leenden. Ook Jonathan Richman en zijn band The Modern Lovers worden niet vergeten. Egyptian Reggae staat al jaren op de setlists van The Feelies, maar voor ‘Rewind’ kozen ze voor een versie van I Wanna Sleep In Your Arms, in ’90 opgenomen voor een B-kantje. Niet alleen Richman zal trouwens aan deze uitvoering een paar centiemen verdienen, ook Iggy Pop. De Modern Lovers-song deed destijds zodanig denken aan I Gotta Right van The Stooges, dat dit onmogelijk blauwblauw kon gelaten worden.

Hoewel deze negen covers werden opgenomen over een periode van dertig jaar, klinkt ‘Rewind’ niet als een haastig bij elkaar geharkt allegaartje. The Feelies morrelden in geen enkele song aan de oorspronkelijke structuren, maar bleven altijd in de buurt van het origineel. Maar, hoe low profile de groep zich ook altijd heeft gehouden, sommige elementen van hun sound – de verstrengeling van de gitaarpartijen, de onderkoelde zang, de vaak gejaagde ritmiek - zijn zo karakteristiek, dat de negen songs op ‘Rewind’ gek genoeg in de eerste plaats klinken als Feelies-songs.

Kortom, wie deze geweldige band altijd al een warm hart heeft toegedragen, zal met deze coverscompilatie zeker niet bedrogen uitkomen.