The Dream Syndicate - Ultraviolet Battle Hymns And True Confessions
Fire Records
Eerste belangrijke vaststelling: na al die jaren groeit de sound van The Dream Syndicate nog steeds. Meer dynamiek, rijkere arrangementen, gelaagder,… Allemaal dingen waarmee je de oerversie van de groep destijds, in 1982, niet moest lastig vallen, hoewel ze toen ook al behoorlijk anders dan de anderen durfden opereren. Om maar te zeggen dat de achtste van The Dream Syndicate ‘Ultraviolet Battle Hymns And True Confessions’ zoals de titel impliciet aangeeft, geen “walk in the park” is, maar een boeiende, bloeiende en razend knappe plaat. Wynn is winning again!
Als je op de eerste luisterminuut af zou gaan, denk je je een Krautrockplaat van pakweg Harmonia of La Dusseldorf aangeschaft te hebben, maar daarna plooit het openingsnummer Where I’ll Stand wijdopen tot een voldragen roadsong, waarbij je met de cabriokap open zalig door de woestijn zou kunnen snorren, gesteld dat je je zou verplaatsen van Los Angeles naar San Diego. Maar het is hier bloody, bloody Belgium en dan rest niets anders dan de ogen te sluiten en het je in te beelden. En geloof ons: het werkt nog steeds.
Dat Steve Wynn een meer dan gemiddeld songschrijver is, is het understatement van de eeuw, maar hij wordt blijkbaar nooit moe, want de kwaliteit van de songs is opnieuw succulent te noemen. Zijn muze is als een goede fles wijn: steeds beter met het ouder worden. Met een geluid dat moeiteloos laveert tussen verfijning, subtiliteit aan de ene kant en gecultiveerde noise aan de andere kant. Ook opvallend dat de leden van weleer - drummer Dennis Duck en bassist Mark Walton - steeds beter de perfecte balans vinden met het nieuwste lid, snarenvirtuoos Jason Victor (toch ook al aan de slag in het syndicaat sinds 2017). Maar ook oude strijdmakker Chris Cacavas (ex-Green On Red) op toetsen is een opvallende aanwinst.
De constante factor in de carrière van Steve Wynn blijft onveranderd: de liefde voor muziek, waarvan hij zelf stelt: “We’re playing music we want to hear because nobody else is doing it. I’ll compromise on what I eat or where I sleep, but I won’t compromise on what music I play.” Geen toegevingen, geen overgave aan het snelle gewin. En dat is precies het gevoel dat op ‘Ultraviolet Battle Hymns And True Confessions’ primeert. Neem nu Beyond Control, dat bijna als een ambient track opstart, maar gaandeweg in ware Krautrockstijl zich aan een gejaagd ritme naar een compleet andere uitgang haast, terwijl Wynn zachtjes doch gedecideerd een narratieve lijn declameert.
De nieuwe van The Dream Syndicate is een interessant complex, maar hier en daar ademt toch ook de old style door. Zoals in Trying To Get Over, de eerste compositorische samenwerking met bassist Dennis Duck na veertig jaar samen spelen. De titel leenden ze bij Dan Stuart van Green on Red. Het is een gejaagde country-rocker zoals je die in normale omstandigheden altijd van The Dream Syndicate kon verwachten, maar ietsje minder op ‘Ultraviolet Battle Hymns And True Confessions’. In My Lazy Mind heerst een bijna loungy sfeertje alsof het huisorkest in de nachtclub resideert. Afsluiten doen ze met een manifest Straight Lines dat in heuse garagerockstijl de plaat sfeervol afrondt. Alsof de 'Nuggets'-reeks nooit bestaan heeft.
The Dream Syndicate is bijlange niet meer de Americana-garagegroep van weleer, maar heeft zich na de comeback langzaam maar zeker omgeschoold tot een listige, veelkleurige gifslang die perfect laveert tussen traditie en experiment, maar altijd binnen de interessante songcontouren die voorman Steve Wynn driftig en creatief blijft rondstrooien. Het is misschien nog vroeg op het jaar, maar het woord “eindejaarslijstje” wenkt.