The Divine Comedy - Victory for the Comic Muse

EMI

Victory for the Comic Muse

The Divine Comedy is na zestien jaar nog altijd eerder een cultband in deze contreien. Nochtans komt de flegmatieke Ier Neil Hannon, de enige constante in de groep, keer op keer op de proppen met kwaliteitsvolle popmuziek zoals die de dag van vandaag helaas veel te weinig gemaakt wordt. Ook het negende volwaardige album kenmerkt zich door gracieuze arrangementen en zeer verhalende songs met een hoge dosis ironie.



Voor ‘Victory for the Comic Muse’ (de titel verwijst naar de debuut-ep ‘Fanfare for the Comic Muse’) sloot de groep zich met achtentwintig (!) muzikanten op in studio RAK in Londen, waar ze in een tijdspanne van amper twee weken op ouderwets ambachtelijke wijze - dat wil zeggen zo veel mogelijk live ingespeeld, zonder overdubs - achttien mooie liedjes opnamen. Elf daarvan haalden de plaat, die twee jaar na het uitstekende ‘Absent friends’ verschijnt.

Opener To Die A Virgin is meteen raak: catchy, orkestrale pop ten voeten uit met een hoofdrol voor de strijkers en blazers, aangevuld met de prachtige baritonstem van romanticus par excellence Neil Hannon. Denk jaren zeventig en ELO, maar niet te lang alstublieft! Iets gemoedelijker gaat het er aan toe in het al even melodieuze Mother dear, een knappe lofzang op u-weet-wel-wie aangedreven door een intrigerend, voortkabbelend gitaartje. De aanstekelijke single Diva Lady vormt het zoveelste bewijs van Hannon’s vermogen tot het schrijven van intelligente popsongs met een zekere grandeur. Met het zachte, gedragen A Lady of a Certain Age wordt er even een rustpuntje ingelast.

Daarna daalt het hoge peil van de cd een beetje - The Light of Day helt vervaarlijk over in de richting van kleffe kitschpop, Threesome is een kort en weinig ter zake doend pianoniemendalletje - maar met het uptempo Party Fears Two, een cover van het vergeten eightiesgroepje The Associates, belandden we opnieuw op het goede spoor. Hannon’s theatrale manier van zingen doet hier overigens bij herhaling aan Marc Almond (ex-Soft Cell) denken!

Arthur C. Clarke’s mysterious world blijkt minder spannend dan de titel laat uitschijnen, maar het vrij dramatisch aangezette The Plough (met declamerende zang en de strijkers alweer in een glansrol) is een volgend hoogtepunt. Het album sluit af met het rustige, ietwat in een donker sfeertje badende Snowball in negative.

In het grensgebied tussen barokke, melancholische pop en melodramatische kitsch is muzikale controlefreak Neil Hannon nog steeds onbedreigd heer en meester. Diehardfans moeten zeker de speciale editie van deze ‘Victory for the Comic Muse’ kopen, want die bevat naast het reguliere album ook een extra dvd met een documentaire over de opnamesessies in Londen.

8 november 2008
Jan Vael