The Districts - A Flourish And A Spoil

Fat Possum

Een indierockband moet twee dingen doen: verrassen en rammelen. Twee dingen die The Districts op hun debuut voor elkaar krijgen.

Herinnert u zich nog de eersteling van Arctic Monkeys en de bijhorende opwinding die daarbij hoorde? Wel, bij dit debuut van The Districts krijgen we bijna weer datzelfde gevoel. Bijna want we hebben ondertussen al te vaak de nieuwe hoop van de rock horen bewieroken.

Stellen dat dit viertal jonge veulens uit Liltitz, Pennsylvania, een mooie toekomst wacht, is dan weer een veilige gok. De vier zijn allemaal nog piepjong en nog maar net van school. Wie op die leeftijd al deze verzameling van tien songs bijeen weet te pennen, weet van aanpakken.

Het leukste aan dit album is dat de muziek elk moment op uitbarsten staat als een van de puisten op de gezichten van deze gasten, die de puberteit net vaarwel zegden, en dat ze toch mooi weten te variëren zodat je op geen enkel moment luistermoeheid ervaart. Producer John Congleton (Swans, Cloud Nothings, Two Gallants, Strand Of Oaks,…) wist bovendien de energie en puurheid van een liveshow te vatten.

De plaat opent met de twee singles 4Th And Roebling en Peaches, twee lekkere rammelrockers die tekstueel de jeugdigheid van de band niet verhullen, maar onderstrepen. In de eerste wacht tekstschrijver Rob Grote op een meisje, goed beseffend dat het niets zal worden en ook in de tweede blijken dromen bedrog.

In Chlorine, Hounds en Sing The Song sijpelt de sleur en de verveling door van een jeugd zonder hoop, zonder iets om handen. Het ritme stokt als een te lange rij auto’s op een verzadigde gewestweg. Lethargie steekt de kop op, maar dat is niet wat Grote wil. Hij wil voelen, al is het dan de pijn van het zijn of de hoofdpijn na een weekend zuipen of het beklemmende gevoel in zijn borst van te veel sigaretten.

Voelen doet hij zeker in Suburban Smell, een rauwe akoestische parel over het gevoel niet thuis te horen in je eigen omgeving, een gevoel dat elke rebelse tiener al te goed kent. Helaas gaat het daarna bergaf.

Bold verzuipt wat in een te opdringerige beat en ook in Heavy Begs zit de drumpartij iets te veel naar voor, maar het is wel een leuke track met een paar spannende tempowisselingen. Slotsong 6AM had een gevoelige afsluiter kunnenzijn, maar wat er met de stem van Grote gebeurd is, is een raadsel.

Met dit debuut kunnen de jongens van The Districts zeker en vast aan de voorstad waarin ze gevangen zaten, ontsnappen. Het rockheldendom zal voor een volgende keer zijn.

The Districts spelen op 9 april in de Botanique.