The Delines - The Imperial

decor

Op de debuutplaat van The Delines liepen net zulke anti-helden rond als in de boeken van schrijver en muzikant Willy Vlautin. Op ‘The Imperial’ is dat slechts lichtjes anders.

Je hebt Eddie & Polly, het jonge koppeltje dat hardnekkig en tevergeefs de eindjes aan elkaar probeert te knopen en hun liefde in stand te houden; je hebt Holly uit Holly The Hustle die wat doet denken aan Aileen uit de film ‘Monster’. Alle drie worden ze met ongelooflijk veel mededogen bezongen op ‘The Imperial’ door Amy Boone, de zangeres die zelf ook haar deel van het leed te verwerken kreeg. Boone werd in 2016 slachtoffer van een auto-ongeluk en het duurde jaren eer ze voldoende gerevalideerd was om deze plaat af te maken. Maar jongens, wat was dat het wachten waard! ‘Colfax’ (uit 2014) was al een prachtig debuut, maar ‘The Imperial’ is nog beter, want een tikkeltje persoonlijker.

Dat effect komt door een simpel trucje. Op nogal wat songs zingt Boone vanuit de eerste persoon. Het lijkt dus alsof de teksten over haarzelf gaan, wat hopelijk niet altijd het geval is. Zo lijkt ze op Roll Back My Life eenzaam in een bar te zitten, voorzichtig tokkelend op de piano, een glas whisky binnen handbereik. Even daarvoor (Where Are You, Sonny?) zit ze in een auto op een verlaten parking met een woedende kerel die woest het portier dichtslaat en er dan vandoor gaat. En toch klinkt er in haar stem niets dan verlangen en liefde naar Sonny. Hoe tragisch kan de liefde zijn?

Erg tragisch, zo blijkt uit He Don’t Burn For Me, opnieuw een song over een uitgedoofde liefde. “All these couples who fall apart like deserted cars alongside the road / I always passed them heartbroken / thought if I looked to long / I’ll be the one left alone / Now here I am”, zucht Boone terwijl de band amper de instrumenten durft te beroeren, alleen de hoorn van Cory Gray durft mee te huilen.

The Delines bestaat nochtans niet uit de minsten. Naast Boone, Gray, Vlautin, Freddy “Fender” Trujillo en Sean Oldham (alledrie ex-Richmond Fontaine) maken ook Jenny Conlee (The Decemberists) en pedalsteelspeler Tucker Jackson (The Minus 5) deel uit van de groep. Wie hen ooit aan het werk zag in Den Trap of Coffee & Vinyl weet hoe subtiel dit zestal klinkt.

Elke song op deze plaat is dan ook een pareltje dat uitermate geschikt is als balsem op de eigen wonden, ook al klinkt er weinig hoop uit de teksten, zelfs uit opener Cheer Up, Charly of Waiting On The Blue, waarin Boone uitkijkt naar een nieuwe ochtend. De retrocountrysoul van dit gezelschap klinkt gewoon zo meelevend dat ze voelt als een arm over je neerhangende schouder.