The Dandy Warhols - Distortland
Dine Alone Records
Eerlijk is eerlijk. Na twee decennia met twee studioplaten lijkt de rek wat uit Yhe Dandy Warhols. Het gevatte kwartet uit Portland lijkt er prat op te gaan zichzelf album na album vager uit te drukken. Groeiplaten of stuurloosheid? We houden het roer wat in het midden. Feit is dat Distortland een band toont met vele verschillende gezichten uit zijn erg herkenbare verleden en daardoor wat onstandvastig op zijn benen lijkt te staan.
Ook deze plaat grijpt niet meteen naar de keel. Het is gezegd. Meer nog, daar waar zijn voorgangers toch minstens twee keer uitpakten met een knaller van een song, is het nu hopeloos uitkijken naar die ene catcher. Is dit dan platte smurrie? In geen geval. Courtney Taylor-Taylor spelen tien keer op rij weer mooi met melodie, gemoed en atmosfeer, zonder de ambitie te hebben een nieuw publiek te veroveren.
Het is lange tijd onduidelijk waar nu juist de kronkel zit. Die eeuwige loomheid die ook ondermeer The War On Drugs inspireerde, lijkt met de mantel der liefde toe te dekken dat mag gezondigd worden aan het basisprincipe van een krachtige song. Een hoeveelheid aan digitale speeltjes en effectjes verdoezelt de rechtlijnigheid en tekstuele poverheid van een song als STYGGO (“Crimson and Clover are taking it all over”). Ook de eerste vier gitaaraanslagen op dit album echoën zo fel uit met tal van effectmanipulaties, dat opener Search Party in zijn eigen roes verdrinkt vooraleer het effectieve nummer zelfs maar aanvangt.
Toppunt van dit verhaal? Semper Fidelis: een song waarin The Dandy Warhols vasthouden aan hun stuwende groove en stevig rollende baslijnen, maar waarin de droge stofzuigergitaar en diepliggende zang wat verloren gaan in een productietechnische puzzel van elektronica en studiomanipulaties. Het logische resultaat is dat de menselijkheid wat verdwijnt in dit digitaal in elkaar geknutseld geheel, terwijl de titel van het nummer juist belooft om oud en vertrouwd te blijven.
Het kan ook anders hoor even stevig rechttoe rechtaan rocken of van die heerlijke fluisterpop maken met psychedelische lagen … Catcher In The Rye dat knipoogt naar het fabuleuze We Used To Be Friends. Of een heerlijk penetrerende Doves waarin een ferme gitaarriff wel aanwezig blijkt en dat eveneens zijn titel lijkt tegen te spreken door juist lang te blijven nazinderen. Maar het zijn slechts wat lichtpunten in een verder erg wazige muzikale jukebox.
Pas op, hier spreekt een fan. Iemand die nog steeds meent dat “every day should be a holiday”, dat de muzikale heroïne van de Warhols helemaal niet passé is en dat het fenomenale It’s A Fast Driving Rave Up uit de heren hun debuut na twintig minuten nog bijlange niet uitgefeest had hoeven te zijn. Het is tijd om even terug stevig te herbronnen jongens. Stap gewoon uit die digitale speeltuin en ga opnieuw voor verrassing, feest, de door jullie uitgevonden combinatie van catchy songs en heerlijk zinderende psychedelica, een moderne vertolking van de Madchester raves. En daar hoeven jullie echt niet opnieuw vier jaren studiostilte aan te verspelen.
Op 7 mei speelt de band in Het Depot (Leuven), een dagje later in De Casino (Sint-Niklaas).