The Damned - Evil Spirits
Spinefarm Records
Samen met stadsgenoten The Clash en Sex Pistols behoorden ze tot de originele, Britse punkgiganten: The Damned. En inderdaad hielpen deze Londenaren in de tweede helft van de jaren zeventig mee de muziekwereld op te schudden met vlotte, rauwe en rammelende gitaarsongs. Door de jaren heen ging The Damned mee met de algemene muzikale ontwikkelingen, maar raakte uiteindelijk geheel op de achtergrond. Nu verschijnt, na tien relatief stille jaren, het elfde studioalbum 'Evil Spirits'.
Geluid en gezicht van The Damned werden vanaf het begin bepaald door de diepe stem van zanger Dave Vanian en de charismatische Captain Sensible, bassist in de beginjaren voor hij overstapte op gitaar. Een ander deel van het DNA werd gevormd door de teksten die van jeugdig en opstandig evolueerden naar maatschappijkritisch, maar altijd scherp waren en niet zelden geestig. De meeste eigenschappen bleven ook herkenbaar, toen na enkele jaren het rammelende geluid werd ingeruild voor een soort postpunk op platen als 'Machine Gun Etiquette' en 'The Black Album'.
Op 'Evil Spirits' schuift The Damned weer iets verder op naar wat we “punk voor volwassenen” zullen noemen. De Green Day-achtige gitaarloopjes, die op een album als “Grave Disorder' (2001) nog prominent aanwezig waren, zijn verdwenen. Hierdoor komt de onderlaag van catchy gitaarpopnummers, die altijd al aanwezig was, volledig op de voorgrond te staan. Mede door het werk van de legendarische producer Tony Visconti, bekend van David Bowie, T-Rex en vele anderen, is het geluid zo uitgebalanceerd dat het klinkt of ieder songelement, van gitaarsolo tot blazerssectie, precies de juiste plaats heeft gevonden in het geluidsbeeld om een indrukwekkende luisterervaring te bieden, op het bombastische af.
Die ervaring neemt een aanvang bij de vlotte opener Standing On The Edge Of Tomorrow en blijft een groot deel van het album op dat niveau. Productie en uitvoering compenseren ook de, vergeleken met oude tijden, toch wat verzwakte stem van Vanian. Het tempo ligt doorgaans hoog, met uitzondering van enkele rustmomenten zoals tijdens de midtempoballad Look Left.
Verder voeren de politieke of in ieder geval sociaal bewuste teksten op 'Evil Spirits' nog meer dan voorheen de boventoon. Ze gaan vooral over onschuldige burgers die klem zijn komen te zitten tussen een onbetrouwbare, leidende klasse en verwarrende nieuwsberichten en ondertussen zelf iedere vorm van grip op de maatschappij verliezen. Op een ironische manier mondt één en ander toepasselijk uit in het orkestrale slotstuk I Don't Care, dat klinkt als de klassieke, lawaaierige concertafsluiter met herhalingen waar geen eind aan lijkt te komen.
Maar ondanks het melancholische slot en de overwegend zware onderwerpen is dit een opgewekte plaat geworden. Na tweeënveertig jaar komt The Damned nog goed voor de dag. En punk voor volwassenen blijkt geen gek idee.