The Damned - Darkadelic

V2

Darkadelic

Wat kan je als band nog te betekenen als je al een kleine vijftig jaar bestaat? Valt over te discussiëren. Shock- en gothrockerband The Damned ontstond middenin de grote UK-punkgolf eind jaren zeventig en sindsdien zijn bariton zanger David Vanian en rechterhand/bassist Captain Sensible met hun vampiervolgelingen nooit helemaal van het toneel verdwenen. Meer nog, met twaalfde studioplaat ‘Darkadelic’ bewijzen de Britse legenden dat ze aan de vooravond van de zeventigste verjaardag nog lang niet uitgezongen zijn.

We raden je aan om deze langverwachte plaat te beginnen bij de laatste track. Heerlijk theatraal en met een dramatische spoken word-intro. Het zet aan als een soort van rockopera met orkestrale strijkers en trompetjes, piano, herhaalde klassiek “We are lost”-zang en zelfs Romeinse backingvocals op overweldigende manier de toon. Dan mag je de rest van het album erdoor jagen. Want The Damned gaat op ‘Darkadelic’ lekker aan het rocken en houdt nog steeds het midden tussen toneel, drama en stevig gefundeerd gitaarwerk.

Dat klinkt niet enkel melodieus sterk en ongedateerd, maar ook divers. Van harmonieuze samenzangspeedpop tot psychobilly, van heuse hardrocksnaarsolo’s tot mystieke gothic. Van zon tot schaduw. Of het rijk van eeuwige duisternis. En dat zowel met knallers van evergreens als met het verslavende, uptempo Bad Wheather Girl met harmonieuze, Midnight Oil-achtige samenzang. Om maar te zeggen dat The Damned een stevig stuk kwaliteitspoprock aflevert dat klaar staat om de grote menigte mee te slepen in haar muzikaal theater. Deze plaat geeft bewust een stevige knipoog naar de gothrockhoogdagen van het Engelse gezelschap en de glorieuze jaren negentig. Met een brede glimlach, maar ook zonder nog acht te slaan op fans van het eerste uur die misschien iets meer authenticiteit zoeken. Op één of andere manier denken we ook regelmatig aan The Mission tijdens dit album.

“Follow me, can’t you see that I crave the attention”, aldus Vanian. Duidelijker kan het niet. “I’m in a different dimension / It’s a kind of obsession.” Het is net dat wat de band wil: blijven gaan en veel mensen beroeren. Gelukkig gebeurt dat met de nodige finesse en krijg je tussen de melodieuze powerrockers door ook een stukje surforgel geserveerd in het ronkende, uptempo Motorcycle Man of een vurig mariachitrompetje in een heerlijk slepend, bluesy Western Promise. Accenten die bewijzen dat het kwartet, dat trouwens terug quasi in originele bezetting bij elkaar is, zich met enkele extra topmuzikanten laat omringen.

We durven met de hand op het hart zeggen dat The Damned er na bijna een halve eeuw nog helemaal staat, dat de band de gothrockscene heerlijk levendig houdt en dat deze plaat even groots is als deze review zich laat lezen. Klinkt wat pompeus? Luister en oordeel zelf.

24 april 2023
Johan Giglot