The Colorist Orchestra & Lisa Hannigan - The Colorist Orchestra & Lisa Hannigan ep
Pias Records
Deze zomer staat The Colorist Orchestra op de Feeërieën en in het Openluchttheater Rivierenhof met de IJslandse Emiliana Torrini, maar dit voorjaar brachten ze een ep uit met Lisa Hannigan. En ook die is zeer te pruimen.
Het recept is ondertussen bekend: het Belgische ensemble The Colorist Orchestra nodigt een artiest uit en herwerkt samen met haar - tot op heden werkten ze enkel met dames samen zoals Torrini, Sumie Nugano en de Braziliaanse Cibelle - enkele nummers uit haar repertoire.
In 2016 resulteerde dat in een full album met Emillina Torrini en dit keer in een ep van vijf songs met Lisa Hannigan. Het merendeel van de songs (vier in totaal) komen van Hannigans album ‘At Swim’, ook al een plaat uit 2016. Eén nummer komt van haar album uit 2011, ‘Passenger’.
De ep opent met We, The Drowned dat, net als het origineel, ongeveer vier minuten lang is, maar de al aanwezige piano krijgt een nog grotere rol. Die piano kreeg hier gezelschap van getokkel op viool en verder ook van aanzwellende strijkers. Het resultaat is iets dramatischer dan het origineel; zeker wanneer de cello’s invallen zonder dat het bombastisch à la Florence Welsh wordt.
De volgende track is het oudje Nowhere To Go. Dat sloot destijds ‘Passenger’ af en was een naakte, bijna gefluisterde track met enkel een streep melancholische viool voor het maximale effect. De nieuwe versie klinkt voller dankzij warme percussie en baritonsax. Er zit zelfs wat elektronica in, maar toch klinkt het nooit overdadig. Nog maar eens een bewijs van het kunnen van Kobe Proesmans, Aarich Jespers en gezelschap.
Het lijkt wel dat de songs meer en meer afwijken van het origineel naarmate de ep vordert. Fall duurt bijna dubbel zo lang en laat de wat hese zang van Hannigan en de donkere tekst botsen met twinkelende belletjes en parelende piano. Weg is de akoestische gitaar; in de plaats komen spookachtige strijkers, terwijl Hannigan lijkt weg te zinken in een draaikolk; betoverend en terecht het centerpiece van de ep.
Tegen Undertow klinkt het recept ondertussen bekend, maar daarom niet minder goed en het afsluitende Funeral Suit mag de spreekwoordelijke kers op de fraaie taart zijn. Hannigan werkt ondertussen al samen met een ander ensemble, het meer avontuurlijke s t a r g a z e dat eerder al de carrière van Poliça redde, maar wat ze hier samen met onze landgenoten inblikte, zal ook over twintig jaar nog goed klinken.