The Church - The Hypnogogue

Communicating Vessels

Na drieenveertig jaar nog steeds relevant zijn in de muziekereld, het is er weinig gegeven. The Church bewijst met 'The Hypnogogue' dat ze één van die bands zijn. Na zes jaar stilte klinken ze met hun zesentwintigste (!) album frisser dan ooit tevoren.

Opgericht in 1980 door zanger-bassist Steve Kilbey evolueerde de muziek van deze Australische groep gaandeweg van alternatieve rock naar psychedelica en new wave met één constante: de dromerige, zweverige stem van Kilbey. In het drieenveertigjarige bestaan doorspartelde de groep heel wat leden wissels.

Het gitaarduo Martin Wilson-Piper en Peter Koppes kreeg met voormalig Powderfinger-gitarist Ian Hague, Jeffrey Cain en nieuwste lid Ashley Naylor meer dan waardige vervangers, terwijl ze met Tim Powles aan de vierde drummer toe zijn. Het was dan ook bang afwachten wat de wissel Wilson-Piper / Koppes, toch twee van de stuwende krachten van het geluid van The Church, zou teweegbrengen. Maar die draait wonderwel positief uit. 'The Hypnogogue ' kan zich zonder problemen nestelen tussen - om in Church-termen te blijven - de heilige drievuldigheid 'Starfish', 'Gold Afternoon Fix' en 'Priest=Aura', drie lp's uit de topperiode.

Enigszins verwonderlijk trouwens dat The Church, toch gekend om de psychedelische, lang uitgesponnen songs, pas nu met 'The Hypnogogue' een eerste conceptalbum uitbrengt. 'The Hypnogogue', of het moment wanneer de werkelijkheid langzaam vervaagt naar het onderbewustzijn, is dan ook de perfecte titel voor deze conceptplaat die ons bij het beluisteren ook effectief meevoert naar een andere wereld. Een wereld vol lang uitgesponnen, dromerige, maar soms ook dramatische songs.

Van de onheilspellende opener Ascendence, het vrolijke I Think I Knew, het vertouwd klinkende No Other You, het psychedelische The Coming Days of de pianoballad Second Bridge die uitbarst in al zijn glorie, allen dragen ze die herkenbare stempel van The Church uit de gloriedagen. Heerlijk melodieuze songs die moeiteloos de jarentachtiginvloeden combineert met de hedendaagse. Nog actieve bands uit de jaren tachtig slaan nu al groen uit van jaloezie.