The Charlatans - Different Days

BMG

In 2015 bivakkeerde 'Modern Nature' van The Charlatans wekenlang comfortabel in onze cd-speler. Het ene na het andere nummer hield voor enkele dagen de wacht als favoriet. De nieuwe plaat 'Different Days' scoort op dat vlak matiger, ook al luistert ze tot in de helft best lekker weg.

The Charlatans steken mooi en bedachtzaam van wal met Sunrise. De geaffecteerde en tegelijk onderkoelde stem van Tim Burgess voert je meteen naar vertrouwd territorium. De spaarzame pianonoten voegen zelfs een vleugje Robert Wyatt toe. En als je ook nog eens hoort hoe fantasierijk het nummer voortmeandert, heb je alles om te denken: dit wordt een topplaat.

Solutions haakt in op die belofte. Het nummer drukt het gaspedaal lichtjes in en overtuigt met zijn energieke refrein, inclusief de catchphrase: "Desperately seeking solutions". Het orgel van Tony Rogers, dat The Charlatans al vergezelt sinds de vroege Madchester-dagen, ronkt in de achtergrond.

Het titelnummer laat weer een ander geluidspalet horen: een gebroken beat en muziekdoosklankjes, mellotron en de weelderige gitaar van Johnny Marr. Maar... daarna duikt een eerste kwaal op: de korte stoplap Future Tense probeert Different Days naadloos vast te kleven aan het niet onaardige Plastic Machinery. En dat zou muzikaal perfect lukken, mocht de band aan de verleiding hebben weerstaan om een stuk spoken word uit de kast te halen. 

Tot overmaat van ramp grijpt de band opnieuw naar die methode met The Forgotten One, een stemstukje van Kurt Wagner (Lambchop) dat Not Forgotten moet inleiden. De band moet op dit vlak de historisch verantwoorde rockers van Public Service Broadcasting laten voorgaan. De gesproken intermezzo's en gespiegelde songtitels verraden dat The Charlatans er zo graag een hecht, ondeelbaar album van gemaakt hadden. Maar de lasnaden liggen er vingerdik op.

Not Forgotten flaneert nog voorbij met de kin omhoog. Sterker nog, de plaat bereikt hier zijn hoogtepunt. De opgewekte programming contrasteert netjes met het meeslepende refrein, waarin Burgess lijzig zingt: "I've taken every opportunity / try to be everything you want me to be." De ritmegitaarpartij is om van te snoepen; opnieuw de magic touch van Johnny Marr. 

Daarna gaat het bergaf. Niet al te steil, maar toch. There Will Be Chances valt licht en betekenisloos uit. Over Again lijkt met de gedateerde beat wel een oude, opgeviste B-side, en stommelt dan ook roemloos voorbij. The Same House ("We can live in the same / we can all wear matching shoes") klom bij ons van aarrrrghhh naar acceptabel. Het taalmopje "Let's go to get her" - in de song Together, heb je hem? - is tenenkrullend. En de korte, Floydiaans trage, The Setting Sun, wat moeten we daarmee?

De bloedeloze tweede helft van 'Different Days' mondt uit in Spinning Out. De song, een co-write met Paul Weller, schreeuwt het uit: ik ben het slotnummer! Maar hoe deskundig het ook gespeeld en geproducet is, het overtuigt niet tot een repeat. 'Different Days' voelt precies aan zoals de hoesfoto: een wat gekunstelde juxtapositie met hier en daar een uitschieter.