The Bug - Machine
Relapse Records
Dit moet je aandurven: de hippe Britse producer Kevin Martin (aka Techno Animal, King Midas Sound, …) heeft handjes geschud met het experimentele metal-, grindcore- en deathmetallabel Relapse. Onder artiestennaam The Bug brengt hij als labeldebuut een dubbelalbum uit met de veelzeggende titel ‘Machine’.
De basis voor dit magnum opus ligt bij de verschillende zelfgemaakte machines en installaties waarvan Martin geluiden opnam, die hij dan manipuleerde. En dat brouwsel verrijkte hij dan tot wat je volgens de perstekst kan omschrijven als “apocalyptic dreadtech mutations of crusing intensity, fusing a unique new strain of futuristic dub with deadly deep electronics and killer bass riffs”.
Vatten we dit even voor je samen? Exact een dozijn tracks lang zoekt de producer een kruisbestuiving op van futuredubsounds (de echo’s en vervaagde dubstepritmen van King Midas), industriële ruis en duizelingwekkend diepe elektronische klanken (de wazige minimal techno van Techno Animal). En dat geeft keer op keer een blend die je nog nooit gehoord hebt: een mengeling van mechanisch marcherende ritmen, dubby klanken en intrigerende, ietwat sinistere klanken die niet zelden afkomstig zijn van zwaar scheurende metalgitaren, maar die je dus niet als dusdanig herkent, omdat ze compleet overstuurd en vervaagd werden.
Bij momenten moeten we een beetje denken aan de duistere industriële dubexperimenten van Scorn of aan de grensverleggende ‘Macro Dub Infection’-verzamelaars (waarvan Martin ook curator was), twee jarennegentigundergroundiconen die balanceerden op de grenzen van drum-’n-bass, illibient, dub en industriële noise.
Alleen klinkt The Bug niet enkel somber, maar ook erg atmosferisch, compleet overstuurd en ijskoud. Of toch weer niet, want terwijl Floored (Point Of Impact) met raspende grime en dubstepsounds rond je oren ruist, zorgt de producer toch ook weer voor diepe baspulsen en zweverige echotapijten van zware mohair wol. En het is die tegenstelling tussen mokerhard en zweverig zacht die keer op keer keihard in je gezicht smakt. De volgende stap in de zogenaamde “bass music”-scene is bij deze gezet. Als een fusie van sci-fi en Jamaicaanse, overstuurde soundsystems. Een brutale en enorm luidruchtige killing sound.
We zouden je nog kunnen vertellen over het remixwerk voor onder meer Thom Yorke of Public Enemy, de samenwerking met Neurosis en ISIS, de gitzwarte doomdronemuziek die hij onder eigen naam uitbrengt of zijprojecten GOD en Curse Of The Golden Vampire (met drillmeester Alex Empire). Maar dat draagt weinig bij aan de intensiteit en het imponerende karakter van deze dubbelaar. Of hoe The Bug het zelf betitelt in een loeiend harde en stampende track in een bad vol echodubs: Inhuman (Let Machines Do The Talking).