The Black Heart Rebellion - People When You See The Smoke, Do Not Think It Is Fields They’re Burning

9000 Records & De Werf

Toen The Black Heart Rebellion in 2012 met 'Har Nevo' op de proppen kwam, lieten ze de hardcore/screamo-invloeden van debuutplaat 'Monologue' wat achter zich. De basis van de plaat lag nog steeds in die scene, maar steeds meer neofolk en ambientinvloeden sijpelden de songs binnen. 'People, When You See The Smoke, ...', bouwt daarop verder en overtreft.

De titel van het album, ‘People When You See The Smoke, Do Not Think It’s The Fields They’re Burning’ komt van een dichtwerk van de negentiendeëeuwse monnik Baika. Hij heeft het over zijn crematie. Het album heeft dan ook iets dreigends, iets ceremonieels.

Het album begint heel bezwerend, betoverend en spreekt meteen tot de verbeelding. Body Breakers zet de toon, een gruweldroom waaruit niet te ontsnappen valt; of eentje waar je net niet wil uit ontsnappen. Pieter Uyttenhove voelt perfect aan hoe zijn stemgeluid de song naar een hoger niveau kan tillen.

Dorsem ademt diezelfde, dissonante sfeer uit met zwelgende, dreunende gitaren, oosterse percussie-elementen en tribale, pulserende drumscapes die het kloppende hart van het album zijn. Hoe zachter de drumstok, hoe harder de slag aankomt. Op minimalistische wijze slaat Tim Bryon iedere stoot recht de ziel in, op de juiste plaats en op het juiste moment.

Near To Fire For Bricks getuigt ook van grote klasse. Net zoals op het laatste nummer Violent Love, duetteert Pieter Uyttenhove met de zachte, ingetogen stem van Annelies Van Dinter (Echo Beatty). Die tweestemmigheid maakt single Near To Fire For Bricks net iets toegankelijker dan de rest van de plaat.

Benza Satto Hung schetst een donkere atmosfeer met luide gitaarstukken aan een iets sneller tempo, dat speelt met de hartslag van de luisteraar, dreigend en duister. Rust is dan weer directer en gewelddadiger. Het bevat meer woede en pijn dan de dreigende angstspeling die over de rest van de plaat hangt.

Hoewel we het album vergelijken met een ceremonie, rijdt The Black Heart Rebellion zich ook niet vast in dat zweverige. Het is een heel complexe en ietwat overweldigende plaat met vele onderlagen. Ondanks de onconventionele songstructuren is er na iedere luisterbeurt steeds meer melodie te vinden.

Als The Black Heart Rebellion met de tweede plaat, ‘Har Nevo’, een eigen signatuur neerzette, heeft het nu met de derde een volledig eigen smoel gekregen. Het is een album, dat zich onder de huid nestelt en je een onbehagelijk gevoel geeft waar je eigenlijk diep van binnen niet vanaf wil, hoe gevaarlijk zo'n gevoelens ook zijn.