The Birthday Massacre - Pathways

Metropolis Records

Laat een groepje Canadezen hun liefde voor goth mixen met een flinke dosis new age-invloeden, zoals The Cure, en voeg daar dan nog een scheut ‘Nightmare on Elm Street’ aan toe: zo krijg je een goed idee van hoe The Birthday Massacre klinkt.

Hoewel hun atmosferische elektrorock kan klinken als een uitwas van de recente revival van de eighties en de synthwave, zijn ze al twintig jaar bezig. Hun nieuwste langspeler ‘Pathways’ is al de elfde op rij. Al heel vroeg vond de band zijn karakteristieke sound: een hypnotische samengang van romantische synths en spookachtige vocals, ondersteund door stuwende riffs. En jazeker, in al die releases is de productiekwaliteit consistent goed geweest. 

Het album schudt ons meteen wakker met Sleep Tonight, dat ruige, dreunende gitaarriffs en een donkere industrial beat op ons afstuurt. The Birthday Massacre laat zien dat ze het menen, en klinkt zwaarder dan ooit. Wanneer zangeres Chibi haar esoterische stem tussen de agressieve ritmesectie in weeft, doet de magie haar werk. Het nummer is een donker, somber en dreigend beest, dat tegelijk alle aantrekkingskracht van hun goth sound weet te behouden. Er wordt tussen de vocals veel ruimte gelaten, zodat de onheilspellende ritmesectie ons in een trance kan spelen. Nog voor we het weten, knielen we neer voor het gotische altaar wanneer het laatste refrein ons volledig in zijn macht heeft.

Met dit nummer distantieert de band zich duidelijk van de zachtere tonen van hun recentere albums, en wordt aangegeven dat ze niet bang zijn om nog eens terug te keren naar het ruigere geluid van de beginjaren. Wat erg opvalt is de afwezigheid van de meestal prominente synthesizers. Hierdoor voelt de track iets kaler aan, wat het sombere geluid nog versterkt. Als het nog niet duidelijk was: deze opener vinden we al meteen een topnummer.

Opvolger All Of You volgt dezelfde formule, maar neemt wat gas terug en laat de synthesizers weer toe. Het resultaat is dat het geheel wat minder dreigend wordt, maar die warme, spookachtige atmosfeer terugwint. Het staat goed naast de opener, maar verschilt er voldoende van om er ook los van te kunnen staan, wat voor ons een plus is. Een beetje verderop, met Pathways, komt de onmiskenbare new wave-invloed kijken. Het is een energieke, strakke track, met een smaakvolle, melodieuze hook en hypnotiserende vocals. Een heerlijke song die het zeker verdient de albumtitel te mogen dragen.

Maar de eighties-magie komt er pas echt door op Wish, waar de bandleden zich even volledig ontpoppen tot newwavers. Waren dit de jaren tachtig geweest, dan werd dit zeker een clubhit. Weg zijn de dreunende gitaren of de sprookjesachtige synths, in de plaats daarvan horen we een synthbeat, ondersteund door spaarzame gitaren. De energie van die elektropop is opwindend, en maakt samen met het aanstekelijke refrein van dit nummer één van de absolute hoogtepunten op dit album. Na die popuitstap krijgen we nog twee donkere, tragere nummers, die ons er weer aan herinneren dat we naar een gothband aan het luisteren zijn. Van de zware riffs en de verleidelijk slepende ritmes in Faces glijden we naar de sombere, romantische dromerigheid van Cruel Love, een perfecte afsluiter.

Hierna zouden de credits van het album over het scherm kunnen rollen, en kunnen we ons zo inbeelden dat we naar het einde van een gothfilm aan het kijken zijn. Met ruwweg drieëndertig minuten is ‘Pathways’ tamelijk kort, maar elke minuut telt wel. Alhoewel er nummers op staan die minder boven de rest uitsteken, is er geen enkele slechte of wegknipbare track bij. The Birthday Massacre zorgt er ook voor dat elke song dat typische geluid blijft dragen, ondanks enkele verschuivingen doorheen het album. Er staat wat voor elke stemming op, maar alles draagt die warme, sprookjesachtige donkerheid die de band kenmerkt. Ook laten ze met tracks als Sleep Tonight en Wish zien dat ze bereid zijn voorzichtig de sonische omgeving rond hun tried-and-tested formule af te tasten. Dit is de grootste stap vooruit: het zorgt voor een boost in de kwaliteit en de versheid van hun geluid, waardoor dit album boven zijn voorgangers uitsteekt.

Chibi’s vocals dragen na elf albums nog altijd diezelfde etherische, spookachtige aantrekkingskracht, de atmosferische synths vervelen nooit en de stuwende gitaren en drums zijn elke keer strak. The Birthday Massacre laat duidelijk horen een band te zijn op het toppunt van zijn muzikale kunnen en comfort, en net daarom voelt het ergens een beetje jammer aan dat ze die grens niet nog wat verder proberen te verleggen. Dat is niet echt kritiek op het album zelf, noem het gerust een gevolg van het feit dat we altijd geserveerd krijgen.

Om het geheel beter te verwoorden: dit album is fantastisch, maar het had ook magisch kunnen zijn. Ze weten wat ze doen en ze doen dat goed. Nu nog een album maken waarop ze een manier vinden om nóg beter te klinken dan wat voor hen "gewoon goed" is, en dan volgt er zeker een magnum opus. Maar ondertussen zijn we natuurlijk al heel tevreden dat we ‘Pathways’ enkele keren op herhaling kunnen afspelen.